De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

Ik: keek naar hun vervlochten handen.
Ik: zei niets.
Liesl trok Jes mee.
Ik volgde ze.
'Daarlangs,' riep Muulke bazig. 'En dan dáár vasthouden.
Die wortel, nee, die! En dan daar naartoe.'
J es hijgde, maar ze gaf niet op. Liesl hielp haar langs de
moeilijkste stukken.
'Hier!' zei ze net zo bazig als Muulke. 'Und jetzt dahin.'
Naarmate we verder kwamen, leek het of Jes' bewegingen
krachtiger en meer zekerder werden. En ze juichte toen
Muulke haar de hand reikte en omhoog trok.
'Kom!' riep ze opgewonden naar me. 'Kom nou!'
Dit jaar had Muulke zichzelf overtroffen. Ze had haar arendsnest
gebouwd op een klein lemen platformpje aan de zijkant
van de berg. Er waren spits gesneden takken die hecht gevlochten
waren tot een wal die broodpikkers moesten tegenhouden.
Er zat zelfs een vernuftig poortje in, dat met een
scharnier en touw kon open- en dichtklappen.
In de verte hoorden we de fanfare al. Misschien kwam het
daardoor. Van het ene op het andere moment viel ik weer samen
met de Fing die ik geweest was. Ik kreeg de kriebels. En
toen er een paar jongens een oog op onze plek lieten vallen,
greep ik een tak en joeg ik ze samen met Muulke weg.
De fanfare boemelde onder ons voorbij. De manden werden
een voor een naar boven gebracht. De laatste schoolklassen
kwamen aan, roezemoezend van opwinding.
En toen viel er een stilte.
'Het gaat beginnen,' zei Jes met rode wangen. Ze kneep in
mijn hand.
Vanaf het moment dat de eerste regen krombroodjes op
ons neerdaalde, was ik alles vergeten. Ik: griste broodjes weg,
wrong me tussen twee vechtende jongens in om er met de
buit vandoor te gaan. Muulke zag me en barstte uit in een tri-