De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

Ik zoeh t zelf naar dingen die ik doen kon. Ik haa I de de lades
leeg, sorteerde bestek, stofte alle hoeken en gaten. Maar uiteindelijk
was ook deze enorme keuken zo schoon dat je er van
de grond kon eten.
Op een middag verliet ik met bonkend hart de keuken. Ik
voelde me als de Dreuvige die dwars door de jungle zwierf.
'Wat denk jij dat je aan het doen bent?' snerpte een stem.
Anna staarde me aan.
'Ik. .. eh ... ik wilde vragen of iknog wat doen kon,' stamelde
ik.
'Dat zou ik denken!' snoof ze. Alsof ze erop gewacht had
kwam ze met een emmer sop en een staalborstel aanzetten
en stuurde me naar het deel van de villa dat de 'Boerderij' genoemd
werd. Voordat de Sigarenkeizer er zijn villa had laten
bouwen had er een monumentale boerderij gestaan, waarvan
nu alleen nog maar een vloer van oude klinkers overgebleven
was. Het was een onmogelijke klus, de stenen waren verweerd
en ongelijk, toch was ik er blij om. Ik schuurde alsof ik de
groeven in dé stenen wilde uitwissen, maar hoe hard ik ook
boende, mijn hoofd dwaalde toch steeds af. Naar de Dreuvige
die een dietee opgaf, tikkend met haar buisje vlugzout tegen
de tafel. De Dreuvige die geschiedenisles gaf, mijn lievelingsvak,
vertellend over de moord op Willem van Oranje, terwijl
ze gespannen uit het raam tuurde, alsof het misdrijf zich op de
speelplaats afspeelde. Daartussendoor zong mijn hoofd een
treiterig deuntje: Gerritse Schmerritze, Gerritse Schmerritze.
Ik begon nog verbetener te boenen.
Er klonken voetstappen.
'Mijn lieve kind, wat ben jij aan het doen?'
De Pruusin had haar leesbril op en in haar hand droeg ze
een stapel mappen.
'Ik schuur de vloer,' zei ik schaapachtig.
'Déze vloer? Wa arom in 's hemelsnaam?'
'Anna zei .. . '