De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

'Leun maar. '
Ik hoorde hoe hij wegliep, iets tegen Liesl zei en weer terugkwam.
'Fing?'
'Wat?'
'L-liesl moet weg.'
'Dat weet ik,' zei ik mat. 'Ik wilde ... ik ging .. .'
'Ik ga haar wegbrengen.'
'J1J '.'' .
'Ja.'
'Waar naartoe?'
'Dat kan ik niet zeggen. Maar jij moet hier blijven, begrepen?'
Hij wilde weglopen, maar ik greep zijn pols. Ik deed het
blindelings, maar ik had hem meteen. 'Dat kan niet,' zei ik
in paniek. 'Ze zoeken ons overal. Ze vinden haar. Ze mogen
niet...'
Heel voorzichtig maakte hij mijn hand los.
'Het komt goed. Maak je geen zorgen. Hoor je me?'
Ik knikte. De beweging deed glasscherven in mijn hoofd
ontploffen.
'We gaan nu,' zei Bèr.
Ik deed een oog open.
Liesl stond naast Bèr. Haar haren waren grijs van het stof.
Haar gezicht zag wit van de slaap. Haar jas zat onder het zand.
Ze zag eruit als een geest.
'LiesI,' zei ik. 'Liesl...'
'Ik heet geen LiesI,' zei ze.
Ik wist niet meer wat ik moest zeggen. Ik wist alleen dat ik
wilde dat we niet hadden meegemaakt wat we hadden meegemaakt.
Ik wist ook dat ik voor de rest van mijn leven met haar
verbonden zou zijn op een manier waarop ik zelfs niet met
Muulke of Jes verbonden geweest was. Of ik dat wilde of niet.
Het was niet dat we in elkaars armen vielen of zoiets.