De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

van dienstmeisjes was. Ten tweede had Liesl die jurk zelf aan­
getrokken. Maar ik zei er niks van, als iedereen wilde denken
da t ik het voor elkaar gekregen had, best.
Er moesten natuurlijk weer foto's worden gemaakt.
'Wat zitten jullie knus samen,' juichte de Pruusin. 'Wat zijn
jullie mooi! Prinsessen. Nee, koninginnetjes! Wu nderbar! 0,
wunderbar! '
'Je hebt het beloofd,' zei Lies!.
'Ik heb niks beloofd.'
'Je zou je zusjes meenemen.'
'Dat heb ik niet gezegd.'
'Als ik een andere jurk aantrok.'
'Ik zei: we zullen zien.'
'Dat is gemeen! Je hebt het beloofd.' Haar smalle gezicht
kreeg iets vosachtigs. 'Als je je zusjes niet haalt, zeg ik alles
tegen Tantehen. '
'Alles?'
Ik overwon mijn weerzin, schoof naast haar en pakte een
10k van haar haren. 'Je hebt gelijk,' zei ik. 'Maar ik voelde me
die dag niet lekker. Dat snappen vriendinnen onder elkaar
toch wel?'
Ze staarde me koppig aan.
Ik zuchtte. 'Liesl, ik kan mijn zusjes niet verplichten om
langs te komen. Ze hebben hun eigen vriendinnen.'
Liesl zweeg drie tellen; toen zei ze: 'Denk maar niet dat ik
niks weet.'
Ze had iets van Jes. Dezelfde bokkigheid, dezelfde machte­
loze woede als iets niet ging zoals ze dat wilde.
Ineens had ik medelijden met haar. Ik glimlachte. 'Wat
weet je dan?'
'Alles.'
'Wat dan?'
'Zeg ik niet.'
Ik trok zacht plagerig aan haar haar. 'Zal ik het raden? Is
het misschien .. .'
I26