l°t

CAP. XIV JOI
Judea klaagt ; die in de poorten zijn , 2
treuren , en liggen in 't zwart gekleed op de
aarde: het gefchreeuw van Jerufalem klimt
tot den Hemel. | De voornaamen zenden 3
de geringeren om water, zij komen tot de
bron, maar keeren met ledige,emmers, befchaamd
en het hoofd bedekt, terug. | De 4
akker fchaamt zig over zijne onvrugtbaarheid,
dewijl 'er geen regen valt, en delandman
fchaamc zig met hem, en bedekt zijn
hoofd. J De rhee werpt zelfs op 't veld, 5
en verlaat uit gebrek van het groen haare
jongen. | De wilde ezels ftaan op de ber- 6
gen, fparren den mond na lucht open, en
zien te vergeefs in 't rond, dewijl 'er niets
wast. |
Hoewel onze zonden tegen ons fpreeken, 7
Jehova, helpt gij nogthans om uwes naams
wil! Onze afwijkingen zijn veel, en tegen
u hebben wij gezondigd, | maar gij Israëls g
hoop, gij zijn verlosfer in tijd van nood ,
waarom zijt gij als een vreemdeling in het
land? als een reiziger, die flegts voor één
nacht zijne tent opflaat? | Waarom zijt gij o
als een die voorbij gaat, en flegts bij geval
daar bij komt? als een held, die niet helpen
ftemt ook 't best overeen, het geen wij Cap: XV:
4. leezen.
Vf. 6. De wilde ezels] De wilde ezel is juist het
dier, dat in woeste ftreeken , welke zonder water
zijn, den reiziger de bronnen pleegt te ontdekken •
daar wille ezels verfmagten , moeten alle bronnet}
wijd en zijd verdroogd Z'in.
G3