l°t

CAP. IV. 45?
gen zien zig nog geftadig blind, wanneer
wij op hulp wagten, die als een damp verdwijnt;
van onze wagten op de bergen zien
wij na het volk uit, dat ons niet te hulp
komt. | Zij leggen ft ikken voor onze voe- i g
ten, zo dat wij op onze ftraaten niet gaan
kunnen, ons einde nadert, onze tijd is vol,
en het einde is voor handen. | Die ons ver- 19
volgen, zijn {heller dan de arenden in de
lucht, op de bergen jaagen zij ons na, Jn de
woeftijn loeren zij op ons in eene hinder,
laag. | Hij, van wiens leeven het onze 20
afhing, de gezalfde Gods, is in hun kuil
gevangen, hij, onder wiens befcherming
wij midden onder de heidenfche volken
meenden zeker te zijn. j Gij kunt u verblij. 21
den,
gen welken Farao Necho den veldtogt ondernomen
had. en om welken Jofia zig op eene zo ongelukkige
wijze tegen hem verzettede en geflagen wierd. Deze
bondgenooten aan den Eufraat booden wijders den Jooden
geene de minfte hulp, ma rtr lieten toe, dat Farao
Necho het ganfche land bemagtigde, den van
het volk verkoozen Koning af-, en een anderen in
zijne plaats aanzettede.
vs. 18. zo dat wij op onze jlraattn niet gaan
kunnen.'] Ik verzoek mijne Leezers om verfchooning,
dat ik hun deze woorden niet verklaare, want
zij zijn voor mij zelf duister: dit wilde ik bekennen,
en niet ftilzwijiiend, gelijk menig fchrijver van
aanmerkingen doet, de zwarigheid voorbij gaan.
vs. ao Hij, van wiens leeven het onze afhing']
De onvergelilkelnke Kon ng Jofin. Letterlijk luidt
het: onze adem. D>t moest ik in onze taal omfchrijven,
zoo het daarin wél zou klinken, en ik
verkoos daar het liefst de uitdrukking, welke Hal-
Ier reeds in de gedichten van den Konin? gebruikt
heeft: Heer, ons leeven hangt aan het uwe.
vs. 21.1 Het fchijnt,"dat in den tijd naa de vefn
d
woes-