l°t

DE KLAAGLIED. VAN JEREMIA.
Vrees en fchrik zijn ons overvallen, wii 47
wierden opgenomen, om fterkerter aarde
geworpen, en verbrijzeld te worden. I We. 4S
gens het ongeluk van de dogter mijnes
volks loopen er beeken uit mijne oogen. [
Mijn oog weent onophoudelijk, en wil zig 49
met gerust Hellen,| tot dat Hij, Jehova, 50
het aanfchouwe, en van den hemel nederzie.|
Mijn oog put zig uit in traanen, 51
over alle de dogters mijner ftad. I Mijne 52
onverdiende vijanden hebben mij ftrikken
gelegt als eenen vogel, j Ik ben Jeevendig 53
'- '• wxs t$a[is 1 ia
d i c h t e r , i
t e I a a
te weeten, tot een teken van verachting. 'T is
het geen wij in de dagelijkfche verkeering, blik'
t/nden temand de tanden laaten zien noemendoch
du woord is in gelthrlften te weinig in ge.
bru.k,
e n
alle onze vijanden laaten ons hunne
tanden zien, zou, dit moet ik bekennen, weldui-
&f 't :1 '\' ? o c h i n e e n e «"«zetting des Bijbels,
E e n
'
S
J k b o e k '
vs. 47. wij wierden opgenomen] Ik ben van de
punten afgedaan , van welken ik wezenlijk niet weet
en anderen het ook niet ééns zijn, hoe zij moet-n
overgezet worden.
vs.
S
i . Mijn oog put zig uit] Eigentlijk, mijn
oog put mtjne ziele uit, het weent zo veele traanen
weg, dat mijne ziel 'er als geen overhoudt om
te weenen. Deze uitdrukking kwam mij in .nze
taal te hard voor, of daarom zelfs aanftootelik.
dewyi het woord ziel in Luthers overzetting al té
dikwerf op eene verkeerde plaats ftaat, zo dat men
*et na.mwl.jka waagen durft, het te plaatzen, zelfs
aaar het met recht ftaan, maar kwaalijk opgevat
£on worden om niet het voorkomen van een zede^vHihÜ
H 1 1 1 1 h e "„ '° 0 n t e h e b b e n I
ae vrijheid, om het te omlchrijven.
'
k