l°t

CAP. XXXIV;
G ? T
der de fteden van Juda nog niet in de magt
der vijanden, dewijl zij vast waren. [
CAP. XXXIV: 8-22.
Geduurende de zelfde belegering van Jerufalem
hadden de Jooden een plechtig verbond gemaakt,
om hunne lijfeigenen van Israëlitifche
afkomst in het zevende jaar los te laaten,
gelijkhetde wet van Mofes beval: doch
kort daarop hadden zij deze lijfeigenen weder
terug gevorderd, en lot de dienstbaarheid
gedwongen. Over het verbreeken van dit
verbond en dezen eed maakt Jeremia hun goddelijke
ftraf'en bekend.
XXXIV.
Het woord van Jehova, dat tot Jeremia 8
gevs.
8. 9 10.] Omtrent de in de Mofaifche wet
vastgefteide vrijiaating der Israëlitiiche knegten en
meiden, nadat zij zes jaaren gediend hadden, moet
men het Mofaïsch Recht, §. 127. nazien. De Koning
Zedekia was het ditmaal, welke het volk aandrong,
om deze buiten gebruik gekomen wet van
Mofes weder in te voeren, en daarover met het
volk onder het offeren een plechtig verbond maakte:
waarfchijnlijk was het geene enkele naauwgezetheid
van gemoed en gehoorzaamheid jegens God,
welke hem hiertoe bewoogen, maar daar konden
ftaatkundige oogmerken bijkomen. De ftad was belegerd
en zeer benaauwd, men moest derhalven het
getal der verdedigers op alle wijzen tragten te vermeerderen
: men kon de wapenen niet wél in de
handen van knegten geeven, men deed derhalven,
het geen zelfs andere volken bij een gelijken uiterften
nood gedaan hebben, liet de knegten vrij, en
dat wel onder het voorwendzel van deze rede, dat
het met de wet van Mofes overeen kwam, en de
over-