kur'ân'da cennet kavramı - gariban tavuk

Bu bağlamda çalışmanın bu kısmında ölüm sonrası hayatta insanın dünyadaki
yaşamına paralel olarak ödüllendirileceği veya cezalandırılacağı mekân olan cennet ve
cehennem anlayışı, mitolojilerden başlanıp mensubu kalmamış inanışlardan itibaren
halen mensubu olan inanışlara, oradan da Yahudilik ve Hristiyanlığa doğru uzanan bir
çizgide incelenecektir.
1.2.1. İlkel Kabile İnançlarında Cennet
İlkel kabilelerde genellikle ölümden sonra mutlu veya mutsuz bir hayat fikri
mevcuttur. Mutlu bir hayatın yani cennetin, daha çok dünyada veya gökte bir yerde
gerçekleşeceğine inanılır. Mutsuz hayatın yani cehennemin ise, yeraltında
gerçekleşeceği inancı hâkimdir. Ölümden sonra gerçekleşecek olan hayat, hep maddi
unsurlarla tasvir edilir (Kramer, 2002:180,197; Eliade, 2003:I,85-137; Turner,
2004:18,36; Seyidoğlu, 1995:68; Sarıkçıoğlu, 1999:110; Buda, 1935:57; Günay ve
Güngör, 1998:84; Şahin, 1993:VII,374-375; Ögel, 1971:I,423).
1.2.2. Sümerlerde Cennet
Cennetle ilgili ilk yazılı kaynağın Sümerlere ait olduğu belirtilmektedir.
Kaynaklarda Sümerlerde öldükten sonra ruhun yaşadığına ve öte dünyada cennet ve
cehennemin olduğuna ve bu dünyada kötülük işleyenlerin orada cezalandırılacağına
dair inancın, arkeolojik kazılar neticesinde çıkarılan bulgulardan anlaşıldığı ifade
edilmektedir (Kramer, 2002:178).
Sümer mitolojisinde ifade edildiği üzere cennete “Dilmun” denilmektedir.
“Dilmun” ise, “saf, parlak, temiz, hastalık ve ölümün bilinmedigi bir yaşayanlar ülkesi”
olarak açıklanmaktadır (Kramer, 2002:178).
“Dilmun”da başlangıçta tatlı suyun bulunmadığı, bu nedenle Sümerlerin büyük
Tanrısı olan “Enki”nin güneş tanrısına yerden bitkisel ve hayvansal yaşam için elzem
olan, tatlı su çıkarması hususunda emir verdiği belirtilmektedir. Yerden suyun
çıkarılması neticesinde, “Dilmun”’un meyve yüklü bahçeler ve yemyeşil çimenlerle
kaplı bir tanrısal bahçeye dönüştüğü, ifade edilmektedir (Kramer, 2002:178).
11