kur'ân'da cennet kavramı - gariban tavuk

“ölülerin meskeni, günesin batıp indiği yeraltı dünyası” anlamlarına gelmektedir
(Seyidoğlu, 1995:68; Türk Ansiklopedisi, 1960:X,96).
Eski Mısır inancında ölen kişinin ruhunun, “ölüler meskeni”ne götürüleceği
inancı hâkimdir. Buraya giren ruhlar, kendilerine kılavuzluk eden Anubis tarafından
Oziris’e götürülür. Burada tanrı “Oziris” başkanlığında “Tot”, “Anubis”, “Horus”,
“Ma’at” ve kırk iki hâkimden oluşan ilahi mahkeme huzurunda yargılanırlar. Yukarıda
Eski Mısır inanışında cennet anlatılırken bu mahkemenin törensel isleyiş tarzı ayrıntılı
olarak açıklandığından dolayı, burada tekrar izah edilmeyecektir. “Amenti” veya
“amented” denen, ölüler meskeninde sorgulanan ölülerin, iyi olduklarına bu mahkeme
tarafından hükmedilirse, “aru” ya yani cennete geçerler. Günahkâr iseler işkence ve
ceza görürler (Eliade, 2003:I,137; Türk Ansiklopedisi, 1960:X,96).
1.2.4. Eski İranlılarda (Zerdüştîlikte) Cennet
Daha önce ifade edilen pek çok eski din ve mitlerde de görüldüğü gibi eski İran
dini olan Zerdüştîlikte de cennet cehennem inanışının mevcut olduğu anlaşılmaktadır.
Kur’ân’ın aşağıdaki ayette de geçtiği üzere “mecûs” (Hac 22/17) olarak ta
isimlendirdiği;
إِن َّ ال َّذِينَ‏ آمَنُوا وَال َّذِينَ‏ هَادُوا وَالص َّابِئِينَ‏ وَالن َّصَارَى وَالْمَجُوسَ‏ وَال َّذِينَ‏ أَشْرَآُوا إِن َّ الل َّهَ‏ يَفْصِلُ‏ بَيْنَهُمْ‏
يَوْمَ‏ الْقِيَامَةِ‏ إِن َّ الل َّهَ‏ عَلَى آُل ِّ شَيْءٍ‏ شَهِيدٌ‏
“İman edenler, Yahudi olanlar, sâbiiler(yıldıza tapanlar), Hıristiyanlar,
Mecusiler(ateşe tapanlar) ve müşriklere gelince, muhakkak Allah kıyamet günü
bunların arasını şüphesiz ayıracaktır; çünkü Allah herşeye şahittir” (Hac 22/17).
Zerdüştîlik(Mecusîlik)in, M.Ö. yaklaşık 600 yıllarında ortaya çıktığı,
kurucusunun Zerdüşt olduğu ve M.Ö. 630 yılında doğduğu ifade edilmektedir
(Sarıkçıoğlu, 1999:105).
Rivâyetlere göre, Zerdüşt’ün uzun bir inziva hayatından sonra “Vohu Manah”
isimli bir meleğin kendisine Tanrı “Ahura-Mazda”’dan vahiy getirmesiyle peygamber
olduğu belirtilmektedir (Doğrul, 1947:190; Tümer ve Küçük, 1988:77; Sarıkçıoğlu,
1999:105).
14