kur'ân'da cennet kavramı - gariban tavuk

denilmiş ve bu cennetin olağan üstü güzellikte bir bahçe olduğu belirtilmiştir (Şahin,
1993:VII,375).
1.2.11. Eski Türklerde Cennet
Eski Türklerde, can ve ruh kavramları “tin” sözcüğü ile ifade edilmektedir
(Günay ve Güngör, 1998:84). Ölüm ruhun bedeni kesin olarak terk etmesi demektir.
Eski Türk inancına göre, yeraltı dünyasının hâkimi olan “Erlik”in, ölüm meleği olan
“Aldaçı”yı yeryüzüne gönderip, yasayanların ruhunu yakalatarak insanların
yaşamlarına son verdiği belirtilmektedir (Sarıkçıoğlu, 1999:98; Günay ve Güngör,
1998:84; Çoruhlu, 2002:52).
Eski Türk inanışında, ruhun ölümsüzlüğüne inanılmakta ve ruhun insan
bedenine girmeden önce gökte bir kuş olarak bulunduğu belirtilmektedir. Bu nedenle
ölen insanın ruhunun, ağzından çıkıp göğe doğru yükselerek, Tanrı’nın yanına
vardığına inanılır (Günay ve Güngör, 1998:84-85).
Eski Türklerde ölümden sonra bir hayatın var olduğuna inanıldığı belirtilmiştir
(Tümer ve Küçük, 1988:85; Günay ve Güngör;1998:85). İnsanın bu dünyaya, tayin
edilen süresinin dolduğunda ölmek üzere doğduğu zikredilmiştir. Türkler arasında
yalnız Tanrı’nın ölümsüz olduğu inancının bulunduğu vurgulanmıştır. İnsanın bu
dünyada yaptığı iyilik ve yararlı işlerin âhirettte cennetle ödüllendirileceği, kötülüklerin
de cehennemle cezalandırılacağı ifade edilmektedir (Tümer ve Küçük, 1988:85).
Bu inancın, ilk başlarda Türklerde olmadığı, Türklere bu inancın Sami dinleri ve
diğer dinler yoluyla geçtiği belirtilmektedir (Günay ve Güngör, 1998:86; Türk
Ansiklopedisi, 1960:X,185; Meydan Larouse, 1990:II,857).
Eski Türklerde cennet, “uçmak” kelimesiyle ifade edilmiştir (Roux;1999:158;
Günay ve Güngör, 1998:86; Türk Ansiklopedisi, 1960:X,185; Meydan Larouse,
1990:II,857). Cennetin gökyüzünün yüksekçe bir katında aydınlık bir yer olduğuna
(Ögel, 1971:I,423) ve iyi işler yapan ve davranışları güzel olan ruhların burada ikamet
ettiklerine inanıldığı belirtilmiştir (Tümer ve Küçük, 1988:85; Günay ve Güngör,
1998:86; Seyidoğlu, 1995:36).
21