Pokaż treść!

Tak odtworzona tradycja tekstu sta³a siê podstaw¹ przeprowadzonej
w niniejszej edycji rekonstrukcji archetypu tekstu (á).
Odrzucaj¹c lekcje izolowane poszczególnych przekazów i konfrontuj¹c
odpowiednie przekazy ze sob¹, zrekonstruowano tekst
przodków â, ã, ä oraz å. Nastêpnie postêpowanie polega³o na wyborze
z czterech przekazów tych lekcji, które wyst¹pi³y w trzech
z nich, w przypadku luk w jednej linii tradycji – dwu. W sytuacji
wyst¹pienia zbie¿nych lekcji tylko w dwóch przekazach uznano
je za warianty archetypu. Za przekaz podstawowy, mimo jego lekcji
swoistych, ze wzglêdu na brak uszkodzeñ, uznano przekaz
O. W uwagach zanotowano uzupe³nienia i poprawki wprowadzone
do przekazu podstawowego przez wydawcê, w tekœcie
g³ównym nie sygnalizowano poprawek wprowadzonych z innych
przekazów.
Mowy Stanis³awa Sarbiewskiego
Podstaw¹ wydania obydwu mów Stanis³awa Sarbiewskiego jest
jego autograf, znajduj¹cy siê w rêkopisie Biblioteki Czartoryskich
376 IV. Jest to kopiariusz licz¹cy 680 s., fol. z XVII w., pochodz¹cy
z biblioteki Tadeusza Czackiego. W nocie katalogowej £ukasz
Go³êbiowski zapisa³: „Porz¹dek dat nie jest zachowany w tym zbiorze,
umieszczano tu to wszystko, co zdaniem autora za wzór wymowy
s³u¿yæ mog³o. Dowodz¹ notaty na boku: »legus nota bene«,
co siê podoba³o szczególniej w³aœcicielowi tej ksiêgi. [...] Troskliwy
zbiór mów, listów, wierszyków Stanis³awa z Sarbiewa Sarbiewskiego,
starosty grabowieckiego w kilku miejscach tego rêkopismu
umieszczony wskazuje, ¿e albo sam by³ twórc¹ tej ksiêgi, albo ktoœ
z domowych”. Mowy na pogrzebie Jana Bartnickiego (s. 519–521)
i pani Wereszczyñskiej zosta³y zapisane w wiêkszym zespole mów
Sarbiewskiego. Bli¿sza charakterystyka rêkopisu zob. Wprowadzenie,
s. 50–56.
9 Ossoliñski...
129