Pokaż treść!

-
20
25
30
35
40
45
50
A to i teraz patrzamy, a ono zacnego cz³[owi]eka – prawdaæ,
i¿ nie przed czasem, bo w dobrym wieku i w zupe³nej lat
dojrza³oœci – œmiertelne wiatry zarazi³y. Widzim, jako go ju¿
nieu¿yta œmieræ dekretem œmiertelnoœci nakry³a, jednak luboœmy
wiedzieli, ¿e tak zacny cz³[owi]ek œmiertelnym, aleœmy
rozumieli, ¿e cnota i pobo¿noœæ jego lat i w takim wieku nadstawiæ
mu mia³a. Luœmy wiedzieli, ¿e d³ug przyrodzeniu
p³aciæ by³ powinien, aleœmy rozumieli, ¿e na tak nuprzykrzonej
nikomu – i owszem, mi³ej i do¿ywotniemu towarzyszowi,
i wszystkim p[rzyjacio]³om – duszy, jeszcze tego d³ugu dochodziæ
nie miano. Ale a to ju¿ nadzieje nasze nieu¿yta
œmieræ w p³ac i lamenty odmieni³a. A to widzim, ¿e
nikomu natura nad zwyczaj ¿yæ nie pozwoli³a; w godzinê
pocnaj¹cego siê ¿ycia naszego godzinê œmierci naznacza
Szafarz ¯ywota i Œmierci. A lubo tak czêste dwody
œmiertelnoœci w oczach naszych miewamy, jednak widokom
œmierci nie mo¿em siê tak przyzwyczaiæ, i z ¿alami, które
z œmierci ludzkiej pochodz¹, nie mo¿em siê tak spospolitowaæ,
abyœmy – jako fatibus ulegaæ musiemy – tak i ¿alom ulegaæ
nie mieli. I chocia¿ siê to tak œmieræ wiel¹ przyk³adów w ludzkie
¿ycie wpar³a[], ¿e tak wysokie wielkich heroum pa³ace, jak
i niedostatnie ubogich ludzi tuguria jednakim skazitelnoœci,
jednakim odmiany pieczêtuje herb, a przecie nie mo¿em
siê tak w œmiertelnoœæ wpatrzaæ, abyœmy i na najpobo¿niejsz¹
ludzk¹ œmier bez ciê¿kiego ¿alu i wezdrgnienia patrzaæ
mieli.
A to i dzisiejszego dnia, kiedy zacnie urodzonego J[ego]
M[oœci] P[ana] B[artnickiego] w grób zanosiemy – któremu
przy nadgrodzie wszelkich jego przystojnych czynów wieczne
w niebie cnocie i pobo¿noœci jego zostaje domicilium, a tu zaœ
na ziemi superstes fam ¿ycia i spraw jego, osobliwie ku pomno¿eniu
chwa³y Bo¿ej, d³ugo pamiêtnej nie zaniecha podaæ
posteritati – a przecie przy takiej s³awie z urodzenia, przy takiej
pociesze pobo¿nych i zacnych jego postêpków, zeœcie jego
nie mo¿e byæ, jeno ¿a³osnym serdeczny skrytoœci wzru-
94