Pokaż treść!

w. 12
w. 12–13
w. 14
w. 14–15
w. 15
w. 16
w. 17
w. 19
w. 21
w. 22
w. 23
w. 23–24
w. 25
w. 25–26
w. 26–27
w. 27
go³ot¹ – cz³owiekiem nieposiadaj¹cym ziemi, tu: który nic
nie posiada;
o jednej egipskiego tyrana koszuli – zwroty przys³. „do ostatniej
koszuli”, czyli zbiednieæ ca³kowicie, oraz „koszulka na
œmieræ” (W. Potocki: Jowialitates. NKPP. T. 2, s. 153:
„Jedna nam tylko na œmieræ zostanie koszula”), prawdopodobnie
konkretna aluzja, a nie tylko przywo³anie egipskich
zwyczajów grzebania zmar³ych, nie uda³o siê jednak
ustaliæ imienia w³adcy;
zostawuje – zostawia;
pami¹tki – wspomnienia, przypomnienia;
regestra – spis (³ac. regesta, -orum);
powinne – por. s. 152;
nale¿¹cy – por. jw.;
ozywaj¹c siê – odzywaj¹c siê;
Nemo me lacrimis decoret, nec funera fletu faxit. (³ac.) –
niech nikt mnie nie przyozdabia ³zami ani nie odprawia
pogrzebu p³acz¹c; nieco przekszta³cony tekst autoepitafu,
Quintus Ennius [18.5]: „Nemo me lacrimis decoret nec
funera fletu / faxit, cur Volito vivos per ora virum”.
Tekst cytowany przez Cycerona w Rozmowach tuskulañskich.
Por. Wprowadzenie, s. 59;
w dalek¹ drogê – w drogê na tamten œwiat, œmieræ-odejœcie to
jeden z toposów ³¹cz¹cych sztukê funeraln¹ i literaturê (zob.
M. Skwara: „Miejsca wspólne” polskiej poezji i sztuki funeralnej
XVI i pocz¹tku XVII wieku. Szczecin 1994, s. 120);
prowizyjej – zaopatrzenia na drogê (od ³ac. provisio, -onis –
staranie siê o coœ, zw³aszcza o zaopatrzenie w ¿ywnoœæ);
piastowa³ – troszczy³ siê;
sollicite (³ac.) – troskliwie, czujnie;
miarkowa³ (siê) – rz¹dzi³ siê;
trawi³ – spêdza³ na;
z niewczesnej wyszedszy gospody – topos cia³a-domu, por. biblijne:
„ziemski dom nasz tego mieszkania” (2 Kor 5, 1),
przez metaforê gospody jeszcze mocniej podkreœla tymczasowoœæ
pobytu cz³owieka na ziemi;
peregrynacyj¹ – podró¿¹ (³ac. peregrinatio, -onis);
w ojczyŸnie prawdziwej – tzn. w niebie, por. s³owa œw. Paw³a
z Listu do Filipian 3, 20: „Nasza ojczyzna jest w niebie...”;
153