Paulus se Eerste Briewe: Galasiërs - Free Bible Commentary

werklik uit die wet wees. 22 Maar die Skrif het alles ingesluit onder die sonde, sodat die belofte uit die geloof in Jesus
Christus aan die gelowiges gegee kon word.
3:15-17 OAV “’n mens se testament”
NAV “’n testament, wat maar net mensewerk is”
NASB, NKJV “a man’s covenant”
NRSV “a person’s will”
TEV “that covenant”
NJB “If a will”
Paulus dra sy argument voort deur ’n algemene menslike illustrasie. Hy gebruik ’n term in Koine Grieks wat vertaal
kan word as ‘testament’ met verwysing na ’n persoon se erfporsie. In Klassieke Grieks word dit vertaal as ‘verbond’. In die
Septuaginta word hierdie term altyd gebruik van ’n verbond tussen God en die mens. As gevolg van hierdie
dubbelsinnigheid gebruik Paulus hierdie wetsmetafoor as ’n voorbeeld van God se verbondsluiting of kontraksluiting met
Abraham en sy afstammelinge. Hierdie kontrak kan nie verander word nie! Dieselfde tipe argument waar die konsep van ’n
laaste testament gebruik word, kom voor in Heb. 9:15-20.
VIR SPESIALE AANDAG: VERBOND
Die OT-term, berith, of “verbond”, is nie maklik definieerbaar nie. Daar is nie ’n Hebreeuse WERKWOORD met
ooreenkomstige betekenis nie. Alle pogings tot ’n etimologiese definisie is tot dusver onoortuigend. Nietemin is die konsep
tot so ’n mate sentraal, dat geleerdes gedwing word om ‘n funksionele betekenis vanuit die gebruik van die woord af te lei.
Verbondsluiting is die manier waarop die enigware God onderhandel met die mens wat Hy geskep het. Die
verbondskonsep, verdragsluiting of ooreenkoms is van sentrale belang in die verstaan van Bybelse openbaring. Die
spanning tussen die soewereiniteit van God en vrye wil van die mens is telkens in die verbondskonsep opmerklik.
Sommige verbonde is op die karaktereienskappe van God, sy handelinge en doelstellings gebaseer:
1. die skepping as sodanig (Gen. 1; 2);
2. die roeping van Abraham (Gen. 12);
3. die verbond met Abraham (Gen. 15);
4. die bewaring van, en belofte aan, Noag (Gen. 6-9).
Die blote aard van ‘n verbond vereis egter ‘n reaksie:
1. Deur te glo moet Adam God gehoorsaam en nie van die boom in die middel van die tuin eet nie (Gen. 2).
2. Deur te glo moet Abraham sy familie verlaat, God volg en ‘n toekoms met afstammelinge verwag (Gen. 12; 15).
3. In geloof moet Noag ‘n groot boot bou met geen water in sig nie en hy moet diere daarheen bring (Gen. 6-9).
4. In geloof moet Moses Israel uit Egipte lei en spesifieke riglyne ontvang waarvolgens die godsdienstige en sosiale
lewe ingerig moet word, met beloftes van seën, maar ook bestraffing (Deut. 27-28).
Hierdie selfde spanning ten aansien van God se verhouding tot die mensdom is in die nuwe verbond ter sprake. Die
spanning is baie opmerklik wanneer Eseg. 18 met 36:27-37 vergelyk word. Is die verbond gebaseer op God se
genadehandeling of op die voorgeskrewe menslike reaksie? Dit is die oop vraag in beide die ou en die nuwe verbonde. Die
doelstellings van beide is egter dieselfde: (1) die herstel van die verlore vertrouensverhouding (vgl. Gen. 3) en (2) die
totstandkoming van ‘n regverdige volk wat God se karakter reflekteer.
Die nuwe verbond volgens Jer. 31:31-34, los die spanningsprobleem op deur die menslike meriete as norm vir
aanvaarding te verwyder. God se wet word ’n innerlike begeerte en is nie meer ’n middel tot uiterlike vertoon nie. Die doel
van ’n toegewyde, regskape menswees bly, maar die werkswyse verander. ’n Gevalle mensheid is nie in staat om God se
beeld te vertoon nie (vgl. Rom. 3:9-18). Die probleem lê by menslike sondigheid en swakheid, nie by die verbond nie (vgl.
Rom. 7; Gal. 3).
Die spanningsprobleem van onvoorwaardelik en voorwaardelik in die verbonde, duur voort deur beide die Ou- en
Nuwe Testament. Verlossing is in Christus se afgehandelde werk ’n absolute genadegawe, máár dit vereis aanvaarding
deur geloof (as ’n aanvangsaksie en daarna volgehou). Verlossing is beide ’n wetlike vryspraak én ’n oproep tot ’n
lewenswyse in die gesindheid van Christus. Verlossing is ’n INDIKATIEF – ’n stelling dat jy aanvaar word as kind van God
– maar ook ’n IMPERATIEF – ‘n opdrag tot heilig lewe! Gelowiges word nie deur hierdie vertoon van goeie werke gered nie,
maar tot ’n lewe van gehoorsaamheid (vgl. Ef. 2:8-10). Toegewyde lewe word die bewys van verlossing en is nie ’n middel
daartoe nie. Nietemin, die ewige lewe het merkbare eienskappe! Hierdie spanning is duidelik te siene in Hebreërs.
3:15 OAV “testament wat bekragtig is, maak niemand tot niet of voeg daaraan toe nie”
NAV “As ’n testament. . .eers geldig is, kan niemand dit ongeldig maak of iets daaraan toevoeg nie”
NASB “yet when it has been ratified, no one sets it aside or adds conditions to it”
NKJV “yet if it is confirmed, no one annuls or adds to it”
46