HERMENEUS jrg 56-1984 nummer 2 - Tresoar

vol hun uier is, zodat hun poten er nauwelijk omheen kunnen. Dan zijn er de
lammeren, het kleinere goed, in de koele schaapskooi, en in een andere kooi de
bokjes, even oud.
Sneeuwwitte melk is er altijd bij mij; een deel bewaar ik om te drinken, het
stremsel maakt de rest tot kaas. En je zult niet alleen voor de hand liggende en
gewone geschenken krijgen, als damherten, hazen en een bok, of een paartje duiven
of een nest uit een hoge boomtop. Nee, ik vond een tweetal om met je te spelen, ze
lijken op elkaar als twee druppels water, jongen van een ruige berin hoog in de
bergen. Toen ik ze vond, zei ik meteen: die zal ik houden, voor haar!
Steek nu je mooie hoofdje toch eens op uit die donkere zee, kom nu toch Galatea,
en wijs mijn geschenken niet af. Ja, ik weet wel hoe ik er uit zie. Ik heb mezelf pas nog
bekeken in de spiegeling van het water en ik was best tevreden met mijn uiterlijk.
Kijk eens hoe groot ik ben! Jupiter in de hemel is niet groter - want volgens jullie
moet er een of andere Jupiter de scepter zwaaien. Een welige bos haar hangt over
mijn mannelijke trekken en overschaduwt als een bos mijn schouders. En dat mijn
lichaam is bedekt met ruig en borstelig haar, dat moet je niet lelijk vinden: lelijk is
een boom zonder bladeren en lelijk een paard als blonde manen zijn hals niet bekleden»
veren bedekken de vogels, wol is het sieraad van het schaap. Een baard en ruige
beharing, dat staat juist voor een man! Eén oog heb ik, midden op mijn voorhoofd,
maar het evenbeeld van een reusachtig schild. Nou? Ziet de zon niet alles hier vanuit
de hemel? En toch heeft hij maar één schijf.
Daarbij, mijn vader is koning over jullie zee. Dat is de schoonvader die ik je
aanbied. Heb toch medelijden en verhoor mijn smeekbeden. Jij bent de enige voor
wie ik buig. Ik, die slechts verachting voel voor Jupiter in de hemel en de
allesdoordringende bliksem, aanbid jou, dochter van Nereus, jouw woede doet meer
pijn dan de bliksem. En ik zou deze afwijzing makkelijker verdragen, als je van
niemand iets wilde weten. Maar waarom verstoot je de Cycloop en houd je van Acis,
laat je je liever door Acis omhelzen dan door mij? Maar hoe hij ook in de smaak valt
bij zichzelf en bij jou, helaas, Galatea, als ik de kans krijg, zal hij merken dat ik net zó,
sterk ben als ik er uit zie. Z’n ingewanden zal ik levend uit zijn lijf trekken en z^n
ledematen in stukjes verstrooien over de golven - jouw terrein. Zo’n verbintenis wens”
ik jullie toe. Want ik ben zo verliefd en mijn liefdesvuur gloeit alleen maar feller nu
het niet beantwoord wordt. Het lijkt wel of ik de hele Etna in mijn hart draag - maar
dat laat jou koud, Galatea’.
Wanneer Polyphemus na het zingen van dit lied als een razende ronddwaalt,
ondekt hij Acis en Galatea en verplettert hij Acis onder een rotsblok. Deze verandert
vervolgens in een riviergod. (De naar hem genoemde rivier ontspringt op de
noordhelling van de Etna).
Vert.: M. C. E. Mineur-van Kassen
1 De Latijnse tekst van dit fragment is te vinden op pag. 99; voor de achtergrond van de tekst leze
men de inleidingen op Thcocritus en Ovidius, pag. 94 en 96.
43/99