HERMENEUS jrg 56-1984 nummer 2 - Tresoar

Afb. 4. Schildering van Pellegrino Tibaldi (1527-1596) in de Universiteit (voorheen Palazzo Poggi) van
Bologna.
In de avond kwam hij aan met zijn dikwollig vee. Onmiddellijk dreef hij al zijn vette beesten de
brede grot in; géén ervan liet hij buiten, in de ruimte die met een hoge omheining was afgesloten;
misschien had hij een voorgevoel, misschien ook bracht een god hem ertoe. Vervolgens tilde hij de
grote deur-steen hoog op en sloot daarmee de ingang af. Hij ging zitten om zijn schapen en
mekkerende geiten te melken, zeer ter zake kundig, waarna hij onder elk dier een jong zette. Maar
zodra hij deze werkzaamheden vlot had verricht, greep hij weer twee van mijn mannen en bereidde
zijn avondmaal. Toen ging ik voor de Cycloop staan met een tobbe donkerrode wijn in mijn handen,
en ik sprak hem aan: ‘Kijk eens, Cycloop; heb je geen zin in een tobbe wijn na je maaltijd
mensen vlees? Dan kun je nog eens proeven wat voor drank wij aan boord hadden. Ik had voor jou
een zak vol meegebracht, in de hoop dat je ons zou beklagen en naar huis laten gaan. Maar ik zie wel
in dat er niets met je te beginnen valt. Je bent een beetje al te origineel! Wie zal er ooit nog bij je
komen uit de hele, grote wereld, als je zo volkomen anders optreedt dan ieder ander?’
Zo sprak ik. Hij nam de tobbe en dronk haar leeg. Hij vond de volle, zachte wijn verschrikkelijk
lekker en vroeg om meer. ‘Geef mij er nog een, als je blieft’, zei hij, ‘en vertel me eerst je naam. Dan
zal ik je een gastgeschenk geven waar je plezier van zult hebben. Want ook het land van de Cyclopen
brengt, behalve koren, wijndruiven voort en de regen van Zeus maakt hun trossen vol, maar dit is
een proefje van ambrozijn en nectar door elkaar’.
Nadat hij zo gesproken had, gaf ik hem nog eens van de fonkelende wijn. Driemaal bracht ik hem
een tobbe vol en driemaal dronk hij die leeg in zijn dwaasheid. Maar toen de wijn hem naar het
hoofd was gestegen, zei ik met honingzoete vriendelijkheid tot hem: ‘Cycloop, je hebt naar mijn
naam gevraagd. Nu, onbekend is die niet, en ik zal je hem vertellen. Dan moet jij me dat
gastgeschenk geven, zoals je beloofde. Mijn naam is Niemand. Vader en moeder en al mijn mannen
noemen mij zo: ‘Niemand’.’
Zo sprak ik en ik hoorde zijn meedogenloos antwoord: ‘Niemand zal ik het laatst opeten en eerst al
zijn volgelingen; dat geschenk krijg je van mij, waarde gast!’.
70/126