HERMENEUS jrg 56-1984 nummer 2 - Tresoar

niet zou besluipen, het scherpe zwaard van mijn zijde trekken, op de tast zoeken naar zijn lever
onder het middenrif, en toestoten... Een nadere overweging hield mij hiervan terug. Het zou
immers een jammerlijke dood betekend hebben, omdat wij nooit de ontzaglijke steen, die hij voor de
hoge ingang had gelegd, zonder werktuigen hadden kunnen wegnemen. Zo wachtten wij steunend
van ellende op de goddelijke Dageraad.
Zodra de Dageraad, vroeg in de morgen, de hemel had roze gekleurd, stak hij een vuur aan. Zeer
ter zake kundig molk hij de schapen die zijn trots uitmaakten, waarna hij onder elk dier een jong
zette. Maar zodra hij deze werkzaamheden vlot had verricht, greep hij weer twee van mijn mannen
en bereidde zijn ontbijt. Toen hij daarmee klaar was, leidde hij zijn vette vee de grot uit, nadat hij de
grote deur-steen zonder moeite had weggenomen. En hij deed hem ook weer voor de ingang, zoals
iemand de deksel doet op een pijlkoker. Met druk gefluit dreef hij zijn kudde de bergen in, die
Cycloop, maar ik was er ook nog en dacht al na over een manier om hem te verslaan; ik wilde mij
wreken en bad dat Athene mij roem zou verlenen.
Opdracht 12
‘Alles verslond hij, zoals een leeuw in de bergen vreet: ingewanden, vlees, de beenderen
met het merg, niets liet hij over’.
- Geef van afb. 3 (hieronder) en afb. 4 (volg. pag.) aan, hoe de maker deze tekst uitbeeldt.
- Verklaar het verschil in de wijze waarop Odysseus is afgebeeld.
Afb. 3. Detail van Lakonische schaal. Derde kwart 6e eeuw v.Chr. Parijs. Nationale Bibliotheek.
De list
Het volgende plan leek mij het best. Ik kwam er op door een grote knuppel van de Cycloop, de
nog groene stam van een olijf, die bij een van de hokken lag. Hij had hem afgesneden om te drogen
en dan als stok te gebruiken. In onze ogen leek hij groot genoeg voor de mast van een zwart schip
met twintig roeibanken, een breed vrachtschip, dat de hoge zeeën bevaart; van zo’n mast leek hij ons
de lengte en dikte te hebben. Ik hakte er een stuk af ter grootte van een vadem en liet dit door mijn
mannen glad maken. Toen zij klaar waren hakte ik aan onze paal een puntig uiteinde, dat ik
verhardde in de vlammen van het vuur. Het zo verharde instrument verborg ‘ik goed onder de mest,
want er lag daarvan een ongelooflijk dikke laag door de hele grot heen. Daarna beval ik de anderen
erom te loten, wie met mij het waagstuk zouden moeten ondernemen de paal op te tillen en in zijn
oog te boren, wanneer de zoete slaap hem bevangen hield. Het lot weest juist hen aan, die ikzelf zou
hebben gekozen, vier mannen bij wie ik mij als vrijwilliger aansloot.
69/125