HERMENEUS jrg 56-1984 nummer 2 - Tresoar

weideplaats. Wij gingen naar binnen en inspecteerden alles. Planken langs de wanden bogen door
onder het gewicht van grote kazen. In hokken stonden lammeren en bokjes dicht op elkaar; de
oudste, de middensoort en de allerjongste waren apart van elkaar opgesloten. Al het vaatwerk,
emmers en troggen, waarin hij gewoon was te melken, vloeide over van wei. Mijn mannen smeekten
mij om gauw terug te gaan en alleen een paar kazen mee te nemen. Ik aarzelde. Zij stelden voor de
lammeren en de bokjes uit hun hokken naar het schip te drijven en weg te varen. Ook daar wilde ik
niets van horen - helaas, het zou ons groter voordeel hebben gebracht! Ik was er nieuwsgierig naar
de man zelf te zien; misschien zouden wij nog iets van hem krijgen... Maar toen hij zich vertoonde
bleek hij geen vriendelijk gastheer voor mijn volgelingen!
Dus maakten wij een vuur, waarin wij voor de goden wat kaas verbrandden, om vervolgens ook zelf
van zijn kaas te eten. Na de maaltijd bleven wij in de grot op hem zitten wachten. Eindelijk kwam
hij er aan met zijn kudde. Hij droeg een geweldige last droog hout voor het koken van zijn’
avondmaal. Met een smak gooide hij die de grot in en wij stoven verschrikt weg naar de achterwand.
Maar hij dreef zijn vette kleinvee de spelonk in, dat wil zeggen, de dieren die gemolken moesten
worden; de rammen en bokken liet hij buiten, in de hoog omheinde hof. Vervolgens tilde hij een
grote, een overweldigend grote steen hoog op en sloot daarmee de ingang af. Met geen
tweeëntwintig stevige, vierwielige wagens had men die steen kunnen verplaatsen; zo’n enorme,
steile rots diende hem tot voordeur. Hij ging zitten om zijn schapen en mekkerende geiten te
melken, zeer ter zake kundig, waarna hij onder elk dier een jong zette. Van de blanke melk stremde
hij de helft en voegde die in gevlochten manden bij zijn voorraad; de andere helft deed hij in
emmers, om als hij dorst had, en bij het avondmaal te drinken. Nadat hij deze werkzaamheden vlot
had verricht, stak hij een vuur aan - en toen zag hij ons.
‘Hei, bezoekers!’ riep hij. ‘Wie zijn jullie? Waarvandaan zijn jullie komen aanvaren? Drijven jullie
handel of zwalk je zo maar rond, als rovers, die de zee afzwerven, terwijl ze hun eigen leven op het
spel zetten en andere lui kwaad doen?’
Zo sprak hij en wij voelden ons inwendig gebroken door de angst voor zijn zware stem en zijn
reusachtige gestalte. Toch vond ik moed om hen te antwoorden: ‘Wij zijn Grieken, van Troje op
weg naar huis; door velerlei winden altijd weer uit de koers geslagen, zijn wij, na een zwerftocht over
de grote diepte van de zee, hier aangekomen. Blijkbaar heeft Zeus het zo gewild. Gij ziet in ons
krijgsvolk van Atreus’ zoon Agamemnon, wiens roem onder de hemel nu wel het grootste is: zo’n
ontzaglijke stad heeft hij verwoest en zoveel mannen vonden door hem hun dood. Wij, echter, tot uw
knieën gekomen, smeken u, of gij ons misschien als uw gasten wilt ontvangen of, zonder zover te
gaan, ons misschien iets wilt geven van wat vreemdelingen gewoonlijk krijgen. Denk aan de goden,
edele heer. Wij zijn uw smekelingen, en Zeus is de beschermer van smekelingen en vreemdelingen,
hij, de Begeleider, die hen vergezelt en wil dat men hen respecteert’.
Opdracht 10
Veel afbeeldingen van de Cycloop geven de scène van de blind-making weer; in het verhaal
zijn we nog niet zo ver, maar in de afbeeldingen is dit gegeven niet te vermijden.
Waarvoor zou de standaard (rechts) dienen? Geef de zin uit de tekst die hierbij past.
Afb. 1. Detail van Aristonothos-krater uit Cerveteri. Midden 7e eeuw v.Chr. Rome, Conservatorenpaleis.
67/123