PrzeglÄ daj publikację

3.3. Zapraszanie na lekcje rodzimych u¿ytkowników
jêzyka.
Powy¿sze czynnoœci dotycz¹ u¿ycia jêzyka
obcego w organizacji procesu nauczania.
Dziêki u¿ywaniu jêzyka obcego do tego celu,
nauczyciel mo¿e odtworzyæ w klasie sytuacje,
które nawi¹zuj¹ do prawdziwych sytuacji komunikacyjnych.
Je¿eli w warunkach naturalnych,
osoba stale przekazuje i otrzymuje informacje,
konwersacje miêdzy nauczycielem i uczniem
dotycz¹ce np. powodu spóŸnienia siê na
lekcje czy wyjaœnienia polecenia, s¹ prób¹ odtworzenia
warunków naturalnych w ramach
ograniczeñ klasy. Zaproszenie na lekcjê goœcia,
dla którego jêzyk nauczany jest jêzykiem ojczystym
jest zaœ dla ucznia doskona³¹ okazj¹ do
zweryfikowania jego znajomoœci jêzyka i obcej
kultury oraz, o czym wspomnia³am wczeœniej,
wyrobienia osobistego kontaktu z tym jêzykiem.
3.4. Wykorzystanie w æwiczeniach tematów
z ¿ycia uczniów:
Ö o sobie: podawanie adresu zamieszkania, telefonu,
wieku itp.
Ö codzienne czynnoœci: opowiadanie co robimy
ka¿dego dnia, jak spêdzamy œwi¹teczne dni itp.
Ö szko³a: informacje o szkole, stosunek do szko-
³y, ulubione przedmioty, nauczyciele,
Ö rodzina: opowiadanie o rodzicach, rodzeñstwie,
babciach i dziadkach, krewnych,
Ö zainteresowania: muzyka, sztuka, literatura,
sport, komputery, spêdzanie wolnego czasu,
Ö system wartoœci: opinie uczniów, przekonania
moralne, polityczne i religijne zainteresowania
– œwietnie nadaj¹ce siê do otwartych
dyskusji.
Rozmowy na tematy z ¿ycia uczniów
w parach, w ma³ych grupach czy nawet z nauczycielem
s¹ równie¿ przygotowaniem do s³ownych
interakcji w warunkach naturalnych. Je¿eli
uczniowie potraktuj¹ je powa¿nie, wówczas symulowane
sytuacje mog¹ staæ siê autentyczne
i wytworzyæ dodatkow¹ mo¿liwoœæ poznania
swoich kolegów.
3.5. Wyk³ady tematyczne w jêzyku obcym np.
dotycz¹ce strategii uczenia siê jêzyka obcego,
wykorzystania NLP w uczeniu siê jêzyka, kultury
krajów nauczanego jêzyka, literatury czy
biografii wybitnych artystów z danego obszaru
jêzykowego.
Coraz czêœciej nauczyciele jêzyków obcych
stosuj¹ na swoich lekcjach wyk³ady, które
tematycznie ³¹cz¹ siê z nauk¹ jêzyka obcego.
Choæ sama treœæ, np. cechy dobrego ucznia
jêzyka obcego, mo¿e byæ dla uczniów interesuj¹ca,
nale¿y spe³niæ pewne warunki, aby treœæ
wyk³adu zosta³a przyswojona, a jêzyk obcy
uczniów ulepszony. Krashen (1985) wykorzystuje
termin ,,zrozumia³ego inputu’’ (comprehensible
input), który polega na intuicyjnym dopasowywaniu
informacji podawanych przez nauczyciela,
do gotowoœci odbiorczej uczniów.
W tym celu, prezentacja nauczyciela opiera siê
o pomoce wizualne, takie jak diagramy, obrazki,
wykresy, nauczyciel mówi wolniej i wyraŸniej,
a zadania do wykonania dla uczniów s¹
realne pod wzglêdem poziomu trudnoœci jêzyka.
Poniewa¿ celem wyk³adów tematycznych
jest wzmocnienie nauki jêzyka oraz wiedzy
ogólnej ucznia, wybór tematów wyk³adów powinien
byæ motywuj¹cy i najlepiej go wczeœniej
uzgadniaæ z uczniami.
3.6. Typowe æwiczenia komunikacyjne
Typowe æwiczenia komunikacyjne s¹ to
æwiczenia, którym spoœród wszystkich czynnoœci
komunikacyjnych poœwieca siê najwiêcej miejsca
w literaturze glottodydaktycznej. Ich celem
jest dostarczenie uczniom sposobnoœci do realistycznego
u¿ycia jêzyka poprzez ogniskowanie
ich uwagi na zadaniu, problemie, temacie,
a nie specyficznej kwestii jêzykowej. Do najwa¿niejszych
typów tych æwiczeñ, najczêœciej
omawianych w literaturze, nale¿¹:
Ö udzielanie i wykonywanie poleceñ,
Ö przekazywanie informacji w innej ni¿ odebrana
formie (np. informacjê ustn¹ przelaæ na
papier w formie listu),
Ö æwiczenia z luk¹ informacyjn¹,
Ö æwiczenia na dopasowywanie (typu jigsaw),
Ö rozwi¹zanie podanego problemu,
Ö zadania oparte na d³u¿szych wypowiedziach
uczniów,
Ö odgrywanie ról, symulacje, techniki dramy.
Zajmijmy siê teraz nimi po kolei ilustruj¹c
je przyk³adami z jêzyka angielskiego.
Udzielanie i wykonywanie poleceñ jest wartoœciowym
æwiczeniem komunikacyjnym. Uczniowie
wykonuj¹c takie æwiczenia w parach/ma-
³ych grupach dostrzegaj¹ zwi¹zek miêdzy u¿yciem
jêzyka a wykonaniem zadania. Nawet
54