PrzeglÄ daj publikację

Bibliografia
Brumfit, C. (1985), Language and Literature Teaching:
from Practice to Principle, Oxford. Pergamon Press.
Canale, M. i M. Swain (1980), ,,Theoretical bases of
communicative approaches to second language teaching
and testing’’, Applied Linguistics 1: 1-47.
Krashen, S.D. (1985), The Input Hypothesis: Issues and
Implications, London, Longman.
Marton, W. (1988), Methods in English Language Teaching.
Frameworks and Options, Prentice Hall International.
Prodromou, L. (1992), Mixed Ability Classes, Macmillan
Publishers, Ltd.
Stern, H.H. (1992), Issues and Options in Language Teaching,
Oxford University Press.
Werbiñska, D. (1998), ,,Nauczanie jezyka obcego w licznych
klasach te¿ mo¿e byæ efektywne’’, Języki Obce
w Szkole 1: 38.
(listopad 1999)
Anna Kosacz
Kwidzyn
Metoda komunikacyjna – więcej cieni czy blasków
– fiasko czy sukces – a może jedno i drugie? 1)
Podstawowym celem nauki jêzyków obcych
jest osi¹gniêcie umiejêtnoœci komunikowania
siê, wyra¿aj¹cej siê nie tylko w mowie, lecz
i w piœmie. Termin komunikatywny znaczy: s³u-
¿¹cy, nadaj¹cy siê do porozumiewania siê, zrozumia³y...
2) Byæ komunikatywnym, to nie tylko
umieæ przekazywaæ informacje, rozumieæ wypowiedzi
ustne i pisemne innych osób, lecz
tak¿e byæ zrozumianym.
Znajomoœæ jêzyka obcego uwarunkowana
jest czynnym opanowaniem s³ownictwa, jego
form morfologiczno-syntaktycznych, wymowy,
konstrukcji zdaniowych z odpowiedni¹ intonacj¹
oraz umiejêtnym u¿yciem s³ownictwa
w odpowiednich konstrukcjach zdaniowych,
w zale¿noœci od sytuacji 3) .
Do osi¹gniêcia wymienionych sprawnoœci
s³u¿y przede wszystkim metoda komunikacyjna
wsparta innymi formami pracy, np. metodami
mieszanymi. Sama konwersacja – tak
wa¿na w metodzie komunikacyjnej – bez znajomoœci
systematycznie poszerzanego zakresu s³ownictwa
tematycznego i poprawnej znajomoœci
materia³u gramatycznego, nie wystarcza. Proces
uczenia siê jêzyka obcego jest d³ugotrwa³y, nieraz
¿mudny, a nawet ma³o efektowny. Staram
siê przestrzegaæ zasady, by uczyæ raczej w wolniejszym
tempie, lecz gruntowniej – non multa
sed multum, by nie zniechêcaæ s³abszych
uczniów i od pocz¹tku wpajaæ dobre nawyki.
Poprawiam wszystkie b³êdne wypowiedzi ustne
i pisemne. Przy odpowiedziach ustnych nie
przerywam, lecz proszê o poprawienie b³êdu
po skoñczeniu wypowiedzi, co czyni nieraz sam
odpowiadaj¹cy, czêœciej inni uczniowie lub ja
– nauczyciel. Czasem podajê uczniom analogiczne
przyk³ady w celu utrwalenia poprawnoœci.
Staram siê równie¿ poprawiaæ prawie wszystkie
prace pisemne. Na lekcji jest to fizycznie niemo¿liwe.
Czyniê to poza lekcj¹ oceniaj¹c samodzielnoœæ
i poprawnoϾ pracy. Nie poprawione
b³êdy przyczyni³yby siê do ich powielania. Bardzo
trudno jest oduczyæ siê tego, co siê b³êdnie
przyswoi³o. Jako przyk³ad mogê podaæ ucznia,
który w trakcie nauki do³¹czy³ do naszej grupy.
Ma nienagann¹ wymowê, ³atwoœæ wypowiedzi
na ró¿ne tematy, lecz pope³nia liczne b³êdy
z fleksji, sk³adni czy szyku zdania. Uczy³ siê
korzystaj¹c g³ównie z pomocy audiowizualnych,
nie przyk³adaj¹c wagi do gruntownej znajomoœci
zasad gramatycznych. Uzupe³nienie tych wszystkich
braków okazuje siê bardzo trudne.
Na przyk³adzie nauczania jêzyka niemieckiego
postaram siê pokazaæ, jak pracujê
z uczniami, przygotowuj¹c ich do egzaminów
i dalszej nauki jêzyka.
Cel ten realizujê przez systematyczn¹
pracê, konsekwentne egzekwowanie wiadomo-
1)
Autorka bra³a udzia³ w naszym Konkursie 1999 – ’’Metoda komunikacyjna – wiecej cieni czy te¿ blasków – fiasko czy
sukces – a mo¿e jedno i drugie?’’ (red)
2)
Słownikwyrazów obcych, Warszawa, PWN.
3)
A. Brzeski, (1975), Nauczanie języka niemieckiego na stopniu wyższym, PZWS, s. 52.
58