cache

การทดลองที่ 2 ผลของอุณหภูมิต่ําตอการเปลี่ยนแปลงทางชีวเคมีและความเสียหายของเยื่อหุมเซลล
49
จากผลการทดลองที่ 1 พบวาแมงลักเปนพืชที่มีความไวตออุณหภูมิต่ํามากที่สุดและ
โหระพามีความไวตออุณหภูมินอยที่สุด จึงเลือกเมื่อเปรียบเทียบพืชทั้งสองชนิดในการทดลองนี้
2.1 การรั่วไหลของประจุ (electrolyte leakage)
เมื่อเปรียบเทียบคาการรั่วไหลของประจุ ระหวางสายพันธุและความแกทางสรีรของใบ
โดยวัดการรั่วไหลของประจุจากใบแกและจากใบออนของใบแมงลักและโหระพาเก็บรักษาที่ 4
และ 12 o ซ พบวาใบแมงลักแกเก็บรักษาที่ 4 o ซ มีการรั่วไหลของประจุมากกวาใบออน หลังการ
เก็บรักษาไวนาน 24 ชั่วโมง สวนใบโหระพามีการรั่วไหลของประจุนอยกวาใบแมงลัก โดยคาการ
รั่วไหลของประจุในเนื้อเยื่อใบออนและใบแกไมแตกตางกันทางสถิติ สวนใบเก็บรักษาไวที่ 12 o ซ มี
คาต่ําและคงที่ตลอดการเก็บรักษาทั้งใบแมงลักและใบโหระพา (ภาพที่ 7)
เมื่อเปรียบเทียบเนื้อเยื่อที่เกิดความเสียหายและเนื้อเยื่อปกติ โดยนําใบแกของใบ
แมงลักที่มีคาดัชนีอาการสะทานหนาวแตกตางกัน แยกเนื้อเยื่อที่เกิดสีน้ําตาลและเนื้อเยื่อปกติจาก
ใบ เมื่อเปรียบเทียบคาการรั่วไหลของประจุในเนื้อเยื่อที่เกิดสีน้ําตาลมีคาสูงกวาเนื้อเยื่อปกติ และมี
คาการรั่วไหลเพิ่มสูงขึ้นสอดคลองกับคาดัชนีอาการสะทานหนาวที่เพิ่มขึ้น โดยในเนื้อเยื่อปกติมีคา
การรั่วไหลของประจุคงที่ไมวาเปนเนื้อเยื่อปกติที่แยกมาจากใบที่มีคาดัชนีอาการสะทานหนาวมาก
ขึ้นก็ตาม (ภาพที่ 8)
2.2 การเปลี่ยนแปลงปริมาณ thiobarbituric acid (TBA) reactive compounds หรือ
malondialdehye (MDA) และกิจกรรมของเอนไซม lipoxygenase (LOX)
ปริมาณ TBA- reactive compounds ที่คํานวณเปนปริมาณ MDA ซึ่งแสดงถึง
ผลิตภัณฑของ lipid oxidation ในใบแกของแมงลักและโหระพา พบวาใบแมงลักเก็บรักษาที่ 4 o ซ
มีการเพิ่ม MDA มากขึ้นเมื่อเก็บรักษาไวนานขึ้น แตในใบโหระพามีคานอยกวาใบแมงลักและมีคา
คอนขางคงที่ (ภาพที่ 9A) เมื่อเปรียบเทียบกับกิจกรรมเอนไซม LOX ในใบแกและใบออนของ
แมงลัก พบวาในใบแกมีปริมาณ MDA สูงกวาใบออนเล็กนอย แตกิจกรรมเอนไซม LOX ในใบแก
มีคาสูงกวาใบออนอยางมีนัยสําคัญทางสถิติ โดยมีลักษณะการเปลี่ยนแปลงกิจกรรมของเอนไซม