cache

81
วิจารณ
1. ปจจัยที่มีผลตอการพัฒนาอาการสะทานหนาวของพืชสกุลกะเพรา
สายพันธุและชนิดของเนื้อเยื่อพืชเปนปจจัยเบื้องตน ที่ทําใหพืชมีการตอบสนองตอ
อุณหภูมิต่ําแตกตางกัน (Yang et al., 2001; Phakawatmongkol, 2004; Phomyou et al., 2005;
Boonsiri et al., 2007) ในพืชสกุลกะเพรามีความแตกตางกันอยางชัดเจนในระหวางสายพันธุโดย
ใบแมงลักมีความไวตออุณหภูมิต่ํามากที่สุด รองลงมาไดแกใบกะเพรา และใบโหระพามีความไวตอ
อุณหภูมิต่ํานอยที่สุด ความรุนแรงของการเกิด CI มีผลตอการสูญเสียคุณภาพทางกลิ่นหรือเกิดกลิ่น
ผิดปกติ โดยพบวาใบแมงลักมีกลิ่นลดลง และเกิดกลิ่นผิดปกติ หลังการเก็บรักษาที่ 4 o ซ นาน 48
ชั่วโมง ขณะที่ใบโหระพาที่มีความไวตอ CI นอยกวามีกลิ่นของใบคงที่ (ภาพที่ 3)
สารฟนอลิกเปนสารตั้งตนของการเกิดปฏิกิริยาในการเกิดสีน้ําตาลโดยเอนไซม PPO และ
PAL และมีบทบาทเกี่ยวของกับความไวตอการเกิด CI ในผลไมและพืชผักหลายชนิด (Amiot
et al., 1997) ในใบพืชสกุลกะเพราสายพันธุตาง ๆ มีปริมาณสารประกอบฟนอลิก และมีคุณสมบัติ
ของการตานอนุมูลอิสระที่แตกตางกัน (Juiani and Simon, 2002) ซึ่งอาจมีผลตอการเปลี่ยนเปนสี
น้ําตาลหลังการเก็บรักษาใบพืชสกุลกะเพราที่อุณหภูมิต่ํา จากผลการทดลองพบวาโหระพาใบแกมี
ความไวตออุณหภูมิต่ํานอยกวา แตมีปริมาณสารประกอบฟนอลิกทั้งหมดสูงกวาใบแมงลักที่มีคา
ดัชนีอาการสะทานหนาวที่มากกวา แสดงวาปริมาณสารประกอบฟนอลิกทั้งหมดไมใชเปนตัวปจจัย
ที่กําหนดการเกิด CI ของพืชกลุมนี้ (ภาพที่ 13C) องคประกอบทางเคมีหรือปริมาณ essential oil
เปนคุณสมบัติที่สําคัญของพืชสกุลกะเพรามีปริมาณแตกตางกันระหวางสายพันธุ และแหลงปลูก
พืชสกุลกะเพราโดยสวนใหญมีปริมาณ essential oil ในใบสดประมาณ 0.5-1.4% แตในใบยี่หรา
หรือโหระพาชาง (O. gratissimum) ซึ่งอยูในพืชสกุลกะเพรา มี essential oil สูงถึง 3.2-4.1% และ
ไขมันที่พบเปนไขมันไมอิ่มตัวที่โครงสรางเปนโซยาว (Hiltuneh and Holm, 1999) ซึ่งผลการ
ทดลองเบื้องตน (ไมแสดงขอมูล) พบวาใบยี่หรามีความทนตออุณหภูมิต่ํามากกวาใบพืชสกุล
กะเพราชนิดอื่น แตเนื่องจากไมมีการปลูกโหระพาชางเปนการคา และพืชนี้มีการเจริญเติบโตชา
ตองปลอยใหเจริญเติบโตขามป จึงไมไดเลือกพืชชนิดนี้ในการทดลอง ดังนั้นอาจเปนไปไดวาใน
โหระพาใบสดอาจมี essential oil และไขมันไมอิ่มตัวมากกวาใบแมงลัก จึงทําใหใบโหระพามีความ
ทนตออุณหภูมิต่ํามากกวาใบแมงลัก