Haled Hoseini-A planine su odjekivale

prodavnicu iza Isabelle, ti nasumični neprijatni trenuci koji te
sustignu kad se najmanje nadaš.
Kasnije, kad se vrate s plaže do iznajmljene kuće, vide da
su se muškarci već vratili.
“Papa je ostario”, kaže Alain.
Iza šanka, Eric, koji priprema sangriju, prevrće očima i
dobrodušno sliježe ramenima.
“Mislio sam da ću te morati nositi, papa.” “Daj mi godinu
dana. Vratit ćemo se naredne godine i trkat ću se s tobom oko
ostrva, mon pote.” Nikad se nisu vratili na Majorcu. Sedam dana
poslije povratka u Pariz, Eric je imao infarkt. To se dogodilo
dok je radio, razgovarao sa scenskim rasvjetljivačem. Preživio
je, ali imat će još dva infarkta tokom naredne tri godine, od
kojih je posljednji bio smrtonosan. I tako je Pari, u četrdeset
osmoj godini, kao i maman nekad, postala udovica.
Jednog dana, početkom proljeća 2010, Pari prima međugradski
telefonski poziv. Taj poziv nije neočekivan. Pari se, ustvari,
pripremala za njega čitavo jutro. Prije tog poziva, Pari se
pobrinula da ostane sama u stanu. To znači da je zamolila
Isabelle da ode ranije nego obično. Isabelle, i njen muž Albert,
žive sjeverno od Ile Saint-Denisa, samo nekoliko ulica dalje od
Parinog jednosobnog stana. Isabelle svraća da vidi Pari svakog
drugog dana, pošto odvede djecu u školu. Donosi Pari baget i
svježe voće. Pari još uvijek nije vezana za kolica, posljedica na
koju je već pripremila sebe. Mada ju je bolest otjerala u
prijevremenu penziju godinu dana ranije, još uvijek je potpuno
sposobna da sama ide na pijacu, da redovno seta. Šake - te ružne
izobličene šake - najviše je izdaju, šake koje, tokom loših dana,
zvuče kao da im u zglobovima zveče krhotine kristala. Pari nosi
rukavice, kad god izlazi, kako bi zagrijala šake, ali uglavnom
zato što ih se stidi, tih kvrgavih zglobova, ružnih prstiju s onim
što doktori nazivaju deformitet labudovog vrata, stalno iskrenut
mali prst na lijevoj ruci.
Ah, taština, kaže ona Collette.
Cro Warez - Bosna United
196