La trezorĉasa feljaketo - Eventoj

- Kion vi ne scias?
- Mi ne scias ..., kion faras la aristokratoj en tia situacio?
- En kia situacio?
- Kiam talpo gratadas en la poŝo.
La feino mallaŭte ve-kriis, kaj notis, ke ŝi ankoraŭ ne aŭdis pri aristokrato, kiu havas talpon en la poŝo
de sia feljako. Ŝi ordonis al mi porti la besteton al la ĝardeno, kaj kovri ĝin per renversita sitelo, ĉar pri
la kaptito ni okupiĝos iam poste.
Mi tuj obeis, kaj ĉe la angulo de la ĝardeno mi faris por la talpo neston el herboj tian, ke li ne havis pli
komfortan eĉ dum sia princa periodo. Vespere mi nepre ridigos lin, mi klarigos al li, kial la hundo ne
surhavas botojn.
Portempe mi havis alian taskon, ĉar mi devis gvidi la feinon al la mueldomo. Mia kompatinda patrino,
kiu ĝis tiam ne sciis, ke mia librokomerca kariero finiĝis, kisis ŝiajn manojn, ke ŝi tiel protektis min. Des
pli, kiam evidentiĝis, ke Malvinjo deziras subteni, ke mi vizitadu lernejon. Patrino mia estis konvinkita,
ke la maljunulineto tamen estas ia feino. Revenante ni preterpasis la kabanon de la maljuna cigano
Barono. Du ciganidoj volis kuri al ni por peti krejceron, sed la patro ordonis al ili halti.
- Tuj surmetu botojn antaŭ ol saluti tiun elegantan sinjorinon! - Li deĵetis siajn proprajn piedvestojn, unu
el la botoj surmetis la unua ciganido, la alian la dua, kaj ili man' en mano saltadis por almozpeti de ni.
"Nu, tion mi rakontos al la terkastela princo" - mi pensis.
Kiam ni alvenis hejmen, mi levis la sitelon, kaj jen, tie troviĝis jam nur truo en la grundo. La reganto de
subteraj trezoroj forlasis nin sen adiaŭ.
La feino, ŝajne surprizita, nur ridetis pri mia malĝojo.
GAB-RI-EL-O, GAB-RI-EL-O...
Se mi rerigardas al la nebula pasinto de mia bazlerneja periodo, tamen klare mi vidas min mem, kiam mi
unuafoje trapasis la sojlon de la lernejo.
Mi ekdeziris forkuri, sed Malvinjo forte tenis mian manon. Mi tre timis, ke ankaŭ al sinjoro instruisto ne
plaĉos mia kapo, kiel tio okazis ĉe la ĉapelisto Keŝe. Nokte mi eĉ ĉirkaŭligis ĝin per tuko, eble ĝi
fariĝos malpli granda, sed mia klopodo restis sen ia rezulto. Feliĉe ne mia kapo vekis la atenton de
sinjoro instruisto, sed mia feljako. Lia unua demando estis:
- Jen, granda feljako, kien vi portas tiun knabeton?
Mi sentis, ke la infanoj ĉiuj rigardas mian feljakon, kaj tio embarasis min tiel, ke mi povis eldiri eĉ ne unu
vorton. Mi nur rigardadis la grandan nigran tabulon, kiu ŝajne paŝis antaŭen, [88] kvazaŭ ĝi volus rigardi
la feljakon kun la sama interesiĝo.
Sed oni havas feinon en bazlerneja aĝo ĝuste por tio, ke ŝi helpu en malfacilaj situacioj. Verdire mi ne
komprenis, kion priparolas Malvinjo tiel longe kun sinjoro instruisto - ŝiaj ĉarmaj zumridoj ofte