Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Baldaŭ li denove proksimiĝis, sed mi ne vidis klare, ĉu li tenas sub la brako poton aŭ kaldroneton. Kiam<br />
li montris ĝin antaŭ mia nazo, mi rekonis, ke la mistera objekto iam verŝajne estis ĉapelo de ŝafisto, sed<br />
aktuale ĝi estus taŭga nur por birdotimigilo. Ĝi estis polvokovrita tiel, ke ĝi kvazaŭ fumis, kiam li skuetis<br />
ĝin kun nostalgio.<br />
- Kio estas via opinio pri ĝi, sinjoreto studento?<br />
- Konsiderinde malbela aĵo ĝi estas.<br />
- Sed antaŭ kvardek jaroj ĝi ja estis bela, amiketo! Ĝi aspektis, kiel veluro, ĝis la graso kovris ĝin. Ĝi<br />
havis brile nigran koloron, ĝis la suno paligis ĝin. Ĝi havis silkan rubandon, ĝis la musoj maĉadis ĝin.<br />
Tute nova ĉapelo ĝi estis, kiam mi fariĝis juna ŝafisto.<br />
- Eĉ por cent taleroj mi ne surmetus ĝin - mi diris suspekteme.<br />
Vi certe surmetos ĝin eĉ senpage, studento mia. Ĉar tiu ĉapelo havas magian povon tian, ke centoble pli<br />
forta kaj kuraĝa fariĝas tiu, kiu surhavas ĝin.<br />
Mia buŝo restis malfermita por momento.<br />
- Do, ĝi funkcias tiel, kiel la haroj de Ŝimŝono. [95]<br />
- Ek, filo mia, ne gapu, sed surmetu la ĉapelon. Ankaŭ mi fariĝis respektata homo tial, ĉar mi<br />
surportadis ĝin en mia junaĝo.<br />
Li samtempe surkapigis al mi la fabelan ĉapelon. Reĝo ne surmetus la kronon pli fiere al la kapo de la<br />
reĝido.<br />
- Vi aspektas kun ĝi, kiel kortega kavaliro. Bedaŭrinde en mia kabano ne estas spegulo, vi ne rekonus<br />
en ĝi vin mem.<br />
Anstataŭ spegulo por mi sufiĉis la publiko de la stratoj. Eĉ la konataj hundoj bojis al mi. Ĉiu homo<br />
ridetis ekvidinte min, iu eĉ diris al sia kunulo:<br />
- Rigardu tiun knabeton!<br />
Mi komencis kredi, ke tiu malnova ĉapelo fakte bone sidas al mi, [96] sed ĉe la barilpordo mi tamen<br />
demetis ĝin kaj surmetis la ordinaran ĉapelon, ĉar mi ne volis, ke Malvinjo informiĝu, kian ruzaĵon mi<br />
preparas kun la saĝa kampogardisto.<br />
<strong>La</strong> malnova ĉapelo tranoktis en la ĝardeno, kaj dense malsekiĝis pro la matenaj rosogutoj. Ĝi fariĝis tiel<br />
peza, ke mia kapo tuj malaperis en ĝi, nur mia nazo elstaris. Mi devis levadi ĝian randon, por ke sub ĝi<br />
mi iomete vidu la mondon.<br />
Longa tempo restis ankoraŭ ĝis la oka horo, la knaboj svarmis antaŭ la lernejo surstrate. Kompreneble<br />
ankaŭ tiam la granda Cintulo parolis plej laŭte, sed kiam li ekvidis min, li turnis sin al mi, kaj ekkriis:<br />
- Jen, kamaradoj, rigardu, kiel bela hundeto venas kun ĉapelo!<br />
"Nu - mi longigis mian kolon inter la ĉapelo kaj feljako - tuj mi kontrolos la povon de la malnova<br />
kapvesto!"
Change language