La trezorĉasa feljaketo - Eventoj

parolo, tamen ĝi certe plezurigis la maljunan kampogardiston, ĉar li kortuŝita frapetis la kapon de la
besto. Sed li diris nur tion:
- Fulmotondro; kato ornamu la pintojn de viaj oreloj.
Ĉu la kato Amiko faris tion pro obeemo, aŭ je propra intenco, mi ne scias, sed estas fakto, ke ĝi tuj
provis ornami la orelpintojn de la hundo de sur la forno. Tion Portulo volis rekompenci elmontrante siajn
dentojn, kaj ĝi jam preskaŭ pruvis siajn militkapablojn, sed la kampogardisto avertis ĝin frapante iomete
per sia bastono. Je tiu admono la longhara bulo obeeme elruliĝis tra la pordo. Oĉjo Georgo alĝustigis
sian drapmantelon, kaj adiaŭis al mia feino tiel:
- Do, ankaŭ ĉi-foje mi dankas vin!
Mi iomete hontis pro mia maljuna amiko, ĉar mi pensis, ke li kondutis ne laŭ aristokrata etiketo, kaj mi
supozis, ke mia feino grimacos per siaj lipoj.
Sed Malvinjo afable kapsalutis, poste sidiĝis ĉe la laborangulo, reserĉis la forĵetitan malnovan
fingroĉapon en sia granda korbo, surmetis ĝin, komencis labori, kaj post kelkaj kudreroj ekkriis kun
brila mieno:
- Dio mia, Gregorio kara, mi sentas, ke ĉi tiu malnova fingroĉapo estas malpeza, kiel plumfloko, estas
plezuro labori per ĝi. Sciu, mia fingro alkutimiĝis, kaj ripozas en ĝi, kiel bebo en la lulilo.
LA MAGIA MALJUNULO DENOVE APERAS
La multaj fenestroj de nia lernejo, kiel vitrookuloj, rigardis ĝuste al la vendoplaco. Ankaŭ ĝia pordego
malhelis tiuflanke, kiel malfermita buŝo, volanta manĝi. Do ne estas mirinde, ke tie eĉ la pordego
sugestis apetiton por ĉiu. Mi pensas, ke neniam plu mi vidos tiel ruĝajn pomojn, tiel blankajn panbulojn,
tiel rozkolorajn lardopecojn, kiel en tiu vendoplaco ĉirkaŭita de belaj arboj.
La plej grava valoro de tiu vendoplaco estis tio, ke nur bonkoraj homoj vendis tie siajn varojn.
Panvendistinoj, lardvendistoj, pomĝardenistoj same bonkore rilatis al ni. Jen tie, jen ĉi tie ili alkriis la
infanojn:
- Hola, knabeto, alvenu por momento!
Ekzemple la maljuna sinjorino Matko ofte disdonis inter ni korbeton da panbuloj, ŝi eĉ superŝutis ilin per
afablaj vortoj:
- Jen, hejme vi ja ne frandas tiel bongustan panon, kneditan kun kokolakto, [103] eĉ ne en festotago!
Tiam la birdokula oĉjo Paŭlo ne povis reteni sian bonkorecon, kaj detranĉis peceton da fumaĵita lardo,
por meti ĝin sur la panbulon. Eĉ liaj okuloj pleniĝis de larmo:
- Ho, Dio bona, ankaŭ mia filo havus jam tian aĝon, se li ne estus jam en la paradizo laŭ via volo.
Oĉjo Francisko jam ne donis la donacojn senkondiĉe. Li kontrolis la kapablon de la lernantoj:
- Nu, knabeto, kiom estas centoble unu? - li demandis.