La trezorĉasa feljaketo - Eventoj

- Barelisto muntu barelringon al via kapo, fileto, por ke ĝi ne krevu pro la granda saĝo! - ekgrumblis la
maljunulo. Ne tiel okazas la aferoj al la reĝo, kiel al kamparaj paruoj. Ĝi forflugas, alflugas kiam ĝi
volas; kontrolas sian popolon laŭplaĉe.
Do, tio venis en mian kapon, kiam mi ekvidis tiun belan, grandan kukurbon. Mi faris el ĝi kaptilon, kaj
metis ĝin sur la tegmenton de la stalo, por provi mian bonŝancon.
Post horeto mi vidis, ke la klapo de la kaptilo klakfermas longvostan birdeton.
- Ho, eble la reĝo de paruoj! - forte ekbatis mia koro, kaj mi kuregis al la stalo entuziasme.
Fakte ĝi estis kaptita. Blua estis ĝia kapo, blanka ĝia brusto, rozkolora ĝia dorso, nigra veluro ĝia
barbo. Ĝi aspektis tute tiel, kiel tion asertis oĉjo Georgo. Eĉ ĝia voĉo estis tia: - ĉit, ĉit!
Kun ektimo ĝi rigardis min per siaj orkoloraj okuletoj, kiam mi prenis ĝin per miaj manoj. Ne kolere ĝi
protestis, nur modeste, tiel, ke tuj ekdoloris mia koro, ĉar ĝin ekŝiris la rememoro pri la lasta rigardo de
mia fratineto. Tuj mi malfermis miajn manojn:
- Fuĝu hejmen, reĝo de paruoj, al via popolo!
La birdeto forflugis el miaj manoj, sed ne tuj malproksimiĝis. Tri- aŭ kvarfoje ĝi ĉirkaŭflugis min, kvazaŭ
ĝi dezirus diri ion.
- Tint', tint', tint' - sonoris ĝia voĉo, kiel arĝenta sonorileto de kristnaska anĝelo.
Min subite trakuris malvarmo, kaj dum mi kuris en la ĉambron al mia patrino, venis en mian kapon, kion
diris oĉjo Georgo: ĝi kaptita alportas bonŝancon al la hejmo.
- Nu, mi ne sciis, ĉu mi ne forlasis kun la birdreĝo ankaŭ mian bonŝancon.
Mi ja forlasis ĝin. La sekvan tagon jam ankaŭ mi kuŝis en la granda lito de la dimanĉa ĉambro, vespere
jam ekregis min la febro, kaj oĉjo kuracisto ankaŭ super mi viŝpurigadis la okulvitrojn.
- Ja ĝi estas difterio, kara patrino, kiel ĉe la alia!
Ekde tiam mi dum pluraj tagoj ne havis konscion. Nur tion mi memoras, ke foje, kiam mi malfermis
miajn okulojn, granda nigra birdo buliĝis ĉe la piedflanko de la lito. Ĝi aspektis, kiel korvo, kaj kiam ĝi
fiksrigardis min, mi komencis frostotremi.
- Forpelu ĝin, forpelu ĝin! - mi ekŝrikis.
Fariĝis granda konfuzo en la ĉambro. Mia patro, mia patrino, oĉjo kuracisto ĉiuj ĉaspeladis tiun birdon.
Tio utilis neniom. La birdo ekflugis, ŝvebadis ĉirkaŭ mi, poste ĝi residiĝis pli proksime al mi, ol
komence. La abomena nigra birdo fine jam sidis ĉe mia kapo. Ĝi grincigis per la beko, sed tion mi nur
aŭdis, ne vidis, ĉar mi ne kuraĝis malfermi la okulojn.
Tiam subite mi ekaŭdis mallaŭtan pepadon en la ĉambro.
- Ĉit, ĉit, ĉit, ĉit!
Pro tio mi rekuraĝiĝis, kaj mi malfermis la okulojn.