La trezorĉasa feljaketo - Eventoj

- Ĝi ja estas la reĝo de paruoj!
Fakte ĝi estis, sed mi apenaŭ rekonis ĝin. Ĝiaj okuloj ardis, kiel fajro; ĝia barbo flirtis, kiel flago; ĝiaj
plumoj hirtiĝis, kaj ĝia beko klakadis, kiel glavo.
- Ĉit, ĉit, ĉit, ĉit! - ĝi bektrafis kolere la grandan nigran birdon.
- Helpu al ĝi! - mi rigardis peteme al miaj gepatroj, sed neniu moviĝis. Ĉiu sidis rigide, kaj larme rigardis
malsupren.
Sed mia birdreĝo eĉ ne bezonis helpon. Kiel sago ĝi flugadis tien kaj reen, kiel fulmo ĝi zigzagis ĉirkaŭ la
enorma [8] nigra birdo, kiu vane kaptadis al ĝi. Fine la birdreĝo pikbatis la kapon de la pezmova
grandulo, tiu ekgrakis dolore, kaj forflugis tra la fenestro.
- Tint', tint', tint' - sekvis ĝin la triumfa tintado de la arĝenta sonorileto, kiu kaŝiĝis ĉe la birdreĝo. Mi
sidiĝis en la lito, kaj ekridis:
- Feliĉe, ke ĝi forfuĝis!
Miaj gepatroj plorante-ridante kliniĝis super mi, kaj ili ĝoje demandis:
- Kiu forfuĝis, filo, kara mia? Ja neniu estis ĉi tie.
- Tamen estis! Kiu do estis tiu granda nigra birdo? Sed la reĝo de paruoj forpelis ĝin. - mi montris al
mia birdreĝo, kiu ripozis sur vesthoko.
- Jen, ni eĉ ne rimarkis la etulon! - alrigardis mia patro. - Ĝi enflugis verŝajne tiam, kiam ni aerumis la
ĉambron. Ĉarma birdeto ĝi estas, oni nomas ĝin barboparuo.
Mi respondis nenion, sed mi bone sciis, ke ĝi estas la reĝo de paruoj, kaj ĝi estas tiu, kiu forpelis de mi
la nigran korvon, la nigran ombron de la morto.
LA TREZORO DE PRAULOJ
Post semajno mi jam eĉ ne memoris, ke mi foje estis malsana, nur tio ĝenis mian patrinon, ke mia
apetito estis nekontentigebla. Senĉese mi bombardis ŝin per demandoj: "Kion ni tagmanĝos? Kion ni
vespermanĝos?"
Je tiuj demandoj oni kutime respondis tiel:
- Tri pladojn. Panon, ĝian kruston kaj ĝian molaĵon.
Sed okaze de mia resaniĝo mia patrino aranĝis grandan festenon. Troviĝis tiom da bongustaĵoj, ke ili
kvazaŭ rompis la tablon, kies plato estis muelŝtono. Sur ĝi estis ĝardenaj kotletoj (tiel ni karesnomis
bakitajn kukurbopecojn), estis farĉitaj ŝeloj (tiun nomon havis ĉe ni la ne-senŝeligitaj kuiritaj terpomoj),
kaj estis arbaraj ribofruktoj, iom acidaj, sed ankaŭ ili estas bongustaj por neelektemuloj.
Mi estis malsata, kiel lupo, mi eĉ ne povis elekti inter la multaj frandaĵoj, kiam mia patrino tenere karesis
min: