MEERVOUDIG RUIMTEGEBRUIK ENKELVOUDIG RECHT - Habiforum

De groep was veelomvattend en de grondregels werden opgesteld om zorgvuldig
wikken en wegen mogelijk te maken alsmede om tot een overeenkomst te komen.
George Meyer gaf blijk van een duidelijke persoonlijke betrokkenheid bij het proces
door iedere deelnemer uit te nodigen, bij alle bijeenkomsten aanwezig te zijn,
en zich een actieve doch onpartijdige rol in de besprekingen aan te meten. Het initiatief
leverde een eensgezind voorstel op voor de Green Tier wet, die een nieuwe
beleidsstructuur zou vormen. Green Tier kreeg een getrapt karakter door afzonderlijke
toepassingsniveaus in te stellen. Organisaties die niet over goede rapporten
over naleving van de wet beschikten, of die het ontbrak aan de middelen of belangstelling
om te experimenteren, zouden binnen de “controletrede” (“control tier”)
blijven, waar de gebruikelijke gang van zaken zou heersen.
Organisaties die zich competent hadden getoond en bereid waren zich in te
zetten voor ‘betere milieuprestaties’ (“superior environmental performance”) konden
over nieuwe afspraken onderhandelen. Die zouden we administratieve lastenverlichting
kunnen bieden, of mogelijk flexibiliteit ten aanzien van regels kunnen
geven. Dit gaf deze organisaties de gelegenheid nieuwe technologieën en beleidsvoering
uit te proberen die bijdragen aan een beter milieu. Het was mogelijk om
bilateraal te onderhandelen over deze afspraken, maar de algemene visie berustte
duidelijk op het scheppen van gedeeltelijk samenvallende, per regio of per sector
georganiseerde, actief betrokken groepen (“communities of practice”). 8
De onderhandelingen van de adviescommissie over het voorstel ter goedkeuring
van Green Tier illustreren het karakter en de voordelen van een dergelijke
commissie en het verschil tussen deze vorm van een overeenkomst sluiten en eerdere
vormen van medezeggenschap. Wat fascinerend blijft voor de deelnemende partijen
was de onmiddellijke ervaring met een nieuwe manier van samenwerken. Deze
samenwerking onderscheidde zich door de aard van de gesprekken. Zelfs in de
lange traditie van DNR wat betreft overleg plegen, was dit opmerkelijk te noemen.
138
“Mijns inziens getuigden de onderhandelingen van bezieling. Men bracht informatie
in om te zien of er in zekere mate sprake was van een gemeenschappelijk uitgangspunt.
Ten tweede denk ik dat, vanuit een procedureel standpunt bekeken, men het
gevoel had dat alle partijen open kaart speelden. Als iets niet leek te lukken, was het
antwoord niet simpelweg ‘nee’ maar ‘dit zijn de dingen die we nodig hebben om dat
voor ons werkbaar te maken’. Er was dus een ontwikkeling van kortweg ‘ja’ of ‘nee’
naar ‘laten we dit eens proberen’. Ik denk dus dat de dynamiek van het proces heeft
geholpen om dingen gaande te houden. Ten derde, ik weet niet hoe ik dit precies
moet uitdrukken, maar het derde punt was: ‘laten we de eersten met iets zijn’.” Mark
McDermid – directeur WI DNR
8
Dit zijn de woorden van Etienne Wenger. Zie zijn Communities of practice: learning,
meaning, and identity. Cambridge U.K., New York: Cambridge University Press. 1998