Internationale benchmark capaciteit luchthavens - Kennisinstituut ...

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Figuur 2.1
Piekuurcapaciteit in 2008
en 2020 (Eurocontrol,
bewerking Stratagem
en KiM, 2007)
2.2 Piekuurcapaciteit
De piekuurcapaciteit is de maximaal mogelijke of toegestane capaciteit
van een luchthaven per uur. Op dit moment zijn Schiphol en Charles de
Gaulle de enige twee luchthavens met een piekuurcapaciteit van meer
dan honderd vliegbewegingen. Dit hangt sterk samen met het aantal
start- en landingsbanen. Beide luchthavens hebben elk meer dan drie
banen. De overige luchthavens hebben twee of drie banen, met
uitzondering van Stansted en Gatwick, die elk één baan hebben. Op de
luchthavens Luik, Weeze en Charleroi is er is geen slotcoördinatie. Zij
hoeven derhalve geen piekuurcapaciteit op te geven op de halfjaarlijkse
IATA slotconferentie. Voor deze luchthavens is de piekuurcapaciteit
geschat. Het maximum aantal vliegbewegingen op Luik is vastgesteld
op twintig (Boeing, 2008).
In figuur 2.1 is de piekuurcapaciteit per vliegveld aangegeven, zowel
voor 2008 als voor 2020. Achter de naam van de luchthaven staat
tussen haakjes het aantal landingsbanen waarover de luchthaven
beschikt.
Ten opzichte van de vorige benchmark (2007) is de piekuurcapaciteit
van een aantal luchthavens met een paar vliegbewegingen per uur
gestegen. Dit geldt met name voor Schiphol, Madrid en Charles de
Gaulle. Daar is de piekuurcapaciteit respectievelijk met vier, zes en zes
per uur toegenomen.
Veel luchthavens streven naar een grotere piekuurcapaciteit, omdat de
overstapfunctie daarmee kan worden uitgebouwd. Er zijn twee
mogelijkheden om de piekuurcapaciteit op te voeren: ten eerste het
aanleggen van meer start- en landingsbanen, ten tweede het
optimaliseren van het gebruik van het huidige banenstelsel,
bijvoorbeeld door na landing eerder de baan te verlaten. Als de
40 Internationale benchmark capaciteit luchthavens