Erfgoededucatie in het Vlaamse onderwijs - CANON Cultuurcel

Slechts één docent en één lector zijn er niet helemaal van overtuigd dat ook het immateriële erfgoed kan zijn. ‘Ermoet een zekere materialiteit aan verbonden zijn, het moet om iets tastbaars gaan, anders kan alles erfgoed zijn. Zo iseen oude tekst mijns inziens geen erfgoed, maar wel het manuscript van deze tekst. Een spreekwoord is dan geen erfgoed,een feest op zich ook niet, maar de materiële componenten die er aan verbonden zijn wel’. Ook op educatief vlak lieertdeze docent erfgoed met materiële aspecten en dit vanuit eerder praktische overwegingen. ‘Om erfgoededucatie echtwerkbaar te maken en om het profiel te geven naar leerkrachten toe zou het toch strikter moeten afgebakend worden, naarmijn gevoel althans. Misschien kunnen we pas spreken over erfgoededucatie als er wordt gewerkt aan het historische besefvan leerlingen. Educatie rond het materiële lijkt me belangrijker, omdat je hier te maken hebt met bewaring, leerlingenmoeten leren begrijpen dat zulke materiële zaken kunnen verdwijnen als we er geen zorg voor dragen.’De lector weet dat het Vlaamse beleid het immateriële wel als erfgoed beschouwt, maar zo ‘voelt het niet’. Ze denktvooral aan tastbare resten uit het verleden.Over de noodzaak aan een historische component is de consensus onder de respondenten opvallend minder groot.Slechts enkele respondenten verwijzen naar de term ‘erven’ in het begrip erfgoed en zien erfgoed zodoende als iets watwe van vorige generaties overgeërfd krijgen en dus iets dat verwijst naar het verleden. Enkele anderen verwijzen naarerfgoed als bron van geschiedenis. Erfgoed kan dan gezien worden als het geheel van primaire bronnen voor geschiedschrijving.De andere respondenten liëren erfgoed niet direct aan het verleden: ‘vandaag kan net zo goed erfgoed gemaaktworden’, daarnaast moeten we ‘zaken van nu ook voor later bewaren, toch moeten we erfgoed wel zien in tijd: de voorwerpenzijn tijdsgebonden, maar ze hoeven niet oud te zijn’. Sommigen stellen de meerwaarde van het ‘oud zijn’ zelfs in vraag: ‘hetgaat toch om de cultuur die op een bepaald moment gemaakt wordt’. Toch concludeert de respondent in kwestie, tegen zijneigen opvattingen in, dat er door de maatschappij een historische component aan erfgoed toegedicht wordt: ‘in feitekrijg je een soort golfbeweging, waarbij iets eerst zijn toppunt bereikt als nieuwigheid, dan langzamerhand in de vergetelheidraakt, tot het de vuilnisbak wordt ingeworpen en vervolgens weer wordt opgevist om een nieuw leven te leiden als erfgoed’.146