Erfgoededucatie in het Vlaamse onderwijs - CANON Cultuurcel

Hierbij bestaat er steeds een spanningsveld tussen het globale en het lokale. Erfgoed heeft zowel betrekkingop het mondiale als op zeer diverse centra in die geglobaliseerde wereld. Deze visie gaat eerder uit van eenindividueel groeiproces, van een subjectieve beleving.Net daarom heeft het huidige erfgoedbegrip voor verschillende auteurs weinig uitstaans met de geschiedschrijving.Volgens Joris Capenberghs zoekt cultureel erfgoed niet naar objectieve feiten, maar staat hetsubjectieve beleven van het verleden voorop. Erfgoed is steeds een hoogst persoonlijke en subjectieve aangelegenheid.Omdat we dag in dag uit via verhalen, interpretaties en belevingen met het verleden leven, kunnenwe er eventueel dieper in doordringen vanuit onze eigen achtergrond en ervaringswereld (Capenberghs,2005:253).Lowenthal stelt dat ‘in fact, heritage is not history at all; while it borrows from and enlivens historical study,heritage is not an inquiry into the past but a celebration of it, not an effort to know what actually happened but aprofession of faith in a past tailored to presentday purposes’ (Lowenthal, 1998:X).Deze houding behoeft volgens ons toch enige nuancering. Erfgoed is niet altijd een hoogst persoonlijkeaangelegenheid. Het kan dit zijn, maar is in de eerste plaats nog steeds het geheel van primaire bronnen voorgeschiedschrijving en archeologisch onderzoek. Erfgoed kan dan worden gezien als de bron aan de handwaarvan geschiedenis wordt geschreven. Of is een artefact uit het verleden een archeologisch of historischobject wanneer het bestudeerd wordt en wordt het erfgoed wanneer het beleefd wordt?Bovenstaande opmerking staat identiteitsbeleving uiteraard niet in de weg. Dit valt eveneens te onderkennenin het Vlaamse beleid. In een eerste beleidsbrief van cultuurminister Anciaux werd reeds de nadruk gelegd op‘maatschappelijke positionering’, de ‘gemeenschapsvormende functie’ en de ‘maatschappelijke verankering’20