Erfgoededucatie in het Vlaamse onderwijs - CANON Cultuurcel

Verschillende instanties en auteurs stellen uiteenlopende begripsomschrijvingen voor erfgoededucatie voorop.De Raad van Europa definieert erfgoededucatie als een actieve, vakoverschrijdende onderwijsmethode gebaseerdop cultureel erfgoed in de meest ruime betekenis. Het houdt een partnerschap in tussen de gebieden educatie,cultureel erfgoed, cultuur en de lokale gemeenschap. Erfgoededucatie:• is gebaseerd op vakoverschrijdende benaderingen, is gelieerd aan de schoolprogramma’s en biedt eenmogelijkheid tot pedagogische successen binnen de schoolse omgeving en is een manier om andere kennisveldenaan te boren;• integreert actieve onderwijsmethodes en maakt gebruik van de meest diverse communicatie- en expressiemiddelen;• is een vorm van intercultureel onderwijs die een betere kennis over cultureel erfgoed en zijn multi- encrossculturele aspecten toelaat en die sensibiliseert inzake de bescherming van dit erfgoed;• wekt een honger naar kennis op, maakt nieuwsgierig en ontwikkelt creativiteit, autonomie, kritische zinen heel wat andere vaardigheden (Raad van Europa, 2006).De Raad van Europa stelt met andere woorden een zeer expliciete onderwijsmethode voorop. Erfgoed wordtniet enkel bezocht of vluchtig bekeken, maar wordt beleefd en ervaren en dit alles gebeurt volgens de gepastedidactische principes. Verschillende auteurs, vooral Angelsaksische en Nederlandse, volgen deze visie en schakelenerfgoededucatie gelijk met bepaalde didactische modellen en leertheorieën. Vooral constructivistische modellen enauthentiek leren (omgevingsonderwijs) spelen hier een belangrijke rol; de eigen leeractiviteit van de leerling krijgtduidelijk een doorslaggevende betekenis.Zo stelt Holthuis (Holthuis, 2005a:12) dat erfgoededucatie items uit het verleden behelst, maar intrinsiek verschiltvan geschiedenisonderwijs. Geschiedenisonderwijs tracht een basishouding bij te brengen van respect voor24