pełny tekst - Seminare

DUSZPASTERSTWO NIEDOSTOSOWANYCH SPOŁECZNIE102) możliwa jest współpraca Kościoła z działającą przy :Ministrze Sprawiedliwości,a powstałą niedawno Radą do Spraw Pomocy dla Nieletnich orazdziałającymi przy prezesach sądów wojewódzkich Zespołami do Spraw Pomocydla Nieletnich.Duszpasterstwo niedostosowanej spc1łecz111e młodzieży w lustracji socjologa.W świetle przywołanych nieco wcześniej przesłanek teologicznych duszpasterskiezainteresowania Kościoła muszą obejmować także młodzież niedostosowanąspołecznie. Istotnie, taka praca jest tradycją Kościoła, takżew Polsce. Podejmowały ją niegdyś zgromadzenia zakonne, jak salezjanie,michalici, orioniści, magdalenki. Przy najstarszych, powstałych jeszczew XIX w., zakładach resocjalizacyjnych wznoszono kaplicę. Rezydowalitu kapelani, a codzienną mszę św. traktowano jako istotny element religijnejterapii wychowanków.W jakiej mierze refleksja teologiczna koreluje z dzisiejszą duszpa.sterskąpraktyką trudno tymczasem stwierdzić. Brak jest bowiem na ten tematbadań. Sporadycznie obecne w czytelniczym obiegu informacje pochodząz reguły od duszpasterzy, którzy, po pierwsze, mają zwykle kontakt tylkoz jedną placówką resocjalizacyjnąterenem pracy, omz, ponie są zazwyczaj przygotowani do prowadzenia badań społecznych. Od tychniedostatków nie będą też wolne przywolane niżej, a sporządzane na prośbęautora, relacje z przykładowo dobranych środowisk i instytucji. Odczytywanełącznie pozwolą jednak, ufajmy temu, na próbę sformułowania wnioskówi oczekiwań.Pierwszym terenem pracy duszpasterskiej z młodzieżą niedostosowanąśpołecznie są agendy kościelne (parafie, klasztory itd.), drugim instytucjeswieckie (zakłady resocjalizacyjne dla nieletnich). Dokonajmy małego rekonesansu.Własną próbę duszpasterskiego oddziaływania na wałęsającą sięw okolicach kościoła w jednej z wielkomiejskich parafii na Śląsku grupę chuligańskąprzedstawił przed kilku laty ks. S. Ignarski1 1 • Z parunastu chłopcamiw wieku 15-17 lat w fazie przejściowej od grupy zabawowej do przestępczejnawiązał (jak sarn określił) dialog duszpasterski, oferując im w obiekcie parafialnymmiejsce na wspólne spędzanie czasu. Określono regulamin tych spotkań,eliminujący innymi palenie papierosów, przynoszenie i piciealkoholu, używanie przekleństw, Stopnimvo się obecne takżeelementy terapii religijnej, zajęcia przekształcały się w godziny regularnejkatechizacji. Wyrazem pełnego zaakceptowania duszpasterza przez grupę11 S. Ig n ars ki. Dialog duszpasterski z mlo:lzie,ią niedostosowaną spolecznie. „HomoDei" 1977 nr 2.