Schriftelijke vragen en antwoorden Questions et ... - de Kamer

4262 QRVA 50 037
03 - 07 - 2000
5. Kan een piercing, in de strikte zin van de wet,
met een vorm van vrijwillige slagen en verwondingen
worden gelijkgesteld?
6.
a) Welke garanties op het stuk van de gezondheid
moeten in het kader van die praktijken in acht
worden genomen?
5. Le piercing, au sens strict de la loi, peut-il être
assimilé à une forme de coups et blessures volontaires?
6.
a) Quelles garanties sanitaires doivent être respectées
dans ces pratiques?
b) Op grond van welke wettelijke grondslag? b) Selon quelle base légale?
7.
a) Moeten de personen die piercings en tatoeages
aanbrengen een bijzondere opleiding hebben genoten?
b) Welke? b) Laquelle?
Antwoord: Réponse:
1.
a) Het lijkt mij nuttig dat mijn collega, de minister
van Justitie eveneens over deze problematiek
wordt ondervraagd. Uit de rechtspraak blijkt dat:
«sinds de wet van 13 april 1995 het begrip
«bestuur over de persoon en over de goederen»
van gezamenlijke kinderen vervangen is door dat
van ouderlijk gezag.
Dat ouderlijk gezag houdt tegelijkertijd het recht
in om het kind te huisvesten en het recht om ervoor
te zorgen. De huisvesting omvat het recht om het
kind voortdurend bij zich te hebben en het recht
om ervoor te zorgen omvat het recht om alle beslissingen
te nemen in verband met de opvoeding van
het kind. Het is niet omdat een kind een tijd bij de
ouder verblijft die het ouderlijk gezag niet uitoefent
op hem dat het hoederecht overgedragen
wordt, als het ouderlijk gezag exclusief aan de
andere ouder is toegekend» (hof van beroep van
Brussel, burgerlijke kamers, 8e kamer, 12 mei
1998).
Dus, als men van mening is dat het al dan niet
toelaten van een piercing of een tatoeage een beslissing
vormt die in de lijn ligt van de opvoeding van
het kind, dan valt dit inderdaad onder het
ouderlijk gezag. De manier waarop het ouderlijk
gezag wordt uitgeoefend is natuurlijk afhankelijk
van de cultuur waartoe de betrokkenen behoren
(bijvoorbeeld een tijdelijk modeverschijnsel of een
echte daad van tribale of etnische identificatie).
b) Elke ouder die het ouderlijk gezag uitoefent, heeft
het recht om eender welke beslissing te nemen in
het kader van de opvoeding van het kind.
2. In voorkomend geval kan de persoon die een
tatoeage of een piercing heeft ondergaan, zich wenden
tot de gezondheidsinspecteur van de betrokken Provinciale
Geneeskundige Commissie. Met het oog op een
7.
a) Le personnel concerné par ces pratiques doit-il
faire l’objet d’une qualification particulière?
1.
a) Il me semble que mon collègue le ministre de la
Justice pourrait utilement être conjointement interrogé
sur cette problématique. Il ressort de la jurisprudence
que «depuis la loi du 13 avril 1995, le
concept «administration de la personne et des
biens» des enfants communs a été remplacé par
celui d’autorité parentale.
Cette autorité parentale comporte à la fois le droit
d’héberger l’enfant et le droit d’en prendre soin.
L’hébergement implique le droit de conserver
continuellement l’enfant chez soi et les soins le
droit de prendre toutes les décisions qui doivent
assurer l’éducation de l’enfant. Le seul fait qu’un
enfant loge durant un temps chez celui de ses
parents qui n’exerce pas sur lui l’autorité parentale
n’implique pas transfert de sa garde, si l’autorité
parentale a été confiée exclusivement à l’autre»
(cour d’appel de Bruxelles, chambres civiles,
8 e chambre, 12 mai 1998).
Dès lors, si l’on considère que le piercing ou le
tatouage dans son autorisation ou son refus, constitue
une prise de décision s’inscrivant dans le
cadre de l’éducation de l’enfant, celle-ci relève
alors effectivement de l’autorité parentale. Le
mode d’exercice de l’autorité parentale est bien
entendu à nuancer suivant la culture à laquelle
appartiennent les intéressés (phénomène de mode
temporaire ou véritable acte d’identification tribal
ou ethnique par exemple).
b) Tout parent qui exerce l’autorité parentale a le
droit de prendre toute décision dans le cadre de
l’éducation de l’enfant.
2. En cas de survenance d’un tel problème, le tatoué
ou le «piercé» peut le signaler à l’inspecteur d’hygiène
de la Commission médicale provinciale concernée. En
vue d’une demande de dédommagement, le plaignant
KAMER • 2e ZITTING VAN DE 50e ZITTINGSPERIODE 1999 2000 CHAMBRE • 2e SESSION DE LA 50e LÉGISLATURE