Schriftelijke vragen en antwoorden Questions et ... - de Kamer

QRVA 50 037 4263
03 - 07 - 2000
schaderegeling kan de klager zich burgerlijke partij
stellen tegen de persoon die de tatoeage of piercing
heeft uitgevoerd.
3. De wegname van een tatoeage wordt niet
beschouwd als een medische handeling gezien de voormelde
handeling niet beantwoordt aan de definitie die
in artikel 2 van het koninklijk besluit nr. 78 van
10 november 1967 is opgenomen. De voormelde
handeling wordt inderdaad niet gewoonlijk verricht.
Bovendien heeft de voormelde handeling niet tot doel
om de gezondheidstoestand te onderzoeken, noch om
ziekten en gebrekkigheden op te sporen, noch om een
diagnose te stellen, noch om een fysieke of psychische,
werkelijke of vermeende pathologische toestand te
behandelen, noch om een inenting uit te voeren.
4. Op het ogenblik zijn er geen cijfers beschikbaar
inzake problematische gevallen van tatoeage en piercing.
De eventuele gevallen van infectie en de andere
problemen die verband houden met tatoeage en piercing
maken het voorwerp uit van een raadpleging bij
de huisarts of bij de specialist, doch de voormelde
gevallen worden niet becijferd.
5. Een arrest van het Hof van Cassatie (Nederlandse
afdeling, tweede kamer, 6 januari 1998) bepaalt
het volgende: «[terwijl] de wettelijke begrippen
«slagen» en «verwondingen» evolutief moeten
worden geïnterpreteerd, rekening houdend met de veranderende
maatschappelijke en culturele opvattingen;
aldus bepaalde aantastingen van andermans lichamelijke
integriteit, zoals tatoeage, piercing, esthetische
chirurgie, sterilisatie of besnijdenis, buiten de toepassing
van de strafwet vallen, wanneer zij geschieden
met toestemming van de persoon op wie zij worden
verricht [...]».
Uit hetzelfde arrest blijkt aldus dat het niet uitgesloten
is dat een gedraging, ook al levert zij al de constitutieve
bestanddelen van artikel 398 van het Strafwetboek
en volgende op, toch niet strafwaardig is als de
interne wet deze gedraging impliciet toelaat, hetgeen
het geval is onder meer voor chirurgische ingrepen,
bepaalde sportactiviteiten, het tuchtigingsrecht van
ouders, tatoeage, piercing (L. Dupont en
R. Verstraeten, Handboek Belgisch Strafrecht,
nr. 393).
Luidens de artikelen 392 en 398 van het Strafwetboek
moeten als opzettelijke slagen en verwondingen
in de zin van de strafwet worden verstaan, de slagen of
verwondingen welke werden toegebracht met het
oogmerk om een persoon aan te randen; dit oogmerk
van aanranding veronderstelt dat de dader heeft
gehandeld met een kwaadwillige ingesteldheid; aldus
vallen bepaalde aantastingen van andermans lichamelijke
integriteit, zoals tatoeage, piercing of besnijdenis,
buiten de toepassing van de strafwet, wanneer zij
geschieden met toestemming van de persoon op wie zij
peut entamer une procédure en responsabilité civile
contre le tatoueur ou le «pierceur».
3. L’enlèvement d’un tatouage n’est pas considéré
comme un acte médical étant donné que cet acte ne
répond pas à la définition de l’exercice illégal de l’art
médical telle que reprise dans l’article 2 de l’arrêté
royal n o 78 du 10 novembre 1967. En effet, cet acte
n’est pas accompli de manière habituelle. De plus, il ne
s’agit ni d’un examen de l’état de santé ni du dépistage
de maladies et déficiences ni de l’établissement d’un
diagnostic ni de l’instauration ou de l’exécution du
traitement d’un état pathologique, physique ou psychique,
réel ou supposé ni d’une vaccination.
4. À l’heure actuelle, il n’existe pas de recensement
des cas problématiques de tatouage ou de «piercing».
Les cas d’infection éventuels et les autres problèmes
engendrés par ces techniques font l’objet de consultations
chez un médecin généraliste ou un spécialiste
mais ces cas ne sont pas recensés.
5. «Les notions légales de «coups» et «blessures»
doivent être interprétées de manière évolutive, compte
tenu de l’évolution des opinions sociales et culturelles;
qu’ainsi, des atteintes déterminées à l’intégrité corporelle
d’autrui, telle que le tatouage, le piercing, la
chirurgie esthétique, la stérilisation ou la circoncision
ne sont pas soumises à l’application de la loi pénale
lorsqu’elles ont lieu avec le consentement de la
personne qui les subit;» tel que cela ressort d’un arrêt
de la Cour de cassation, section néerlandaise,
deuxième chambre, 6 janvier 1998.
Qu’ainsi sur base du même arrêt, il n’est pas exclu
que, tout en comportant les éléments constitutifs
prévus par les articles 398 et suivants du Code pénal,
un comportement ne donne pas lieu à une peine si la
loi interne autorise ce comportement de manière implicite,
ce qui est le cas, notamment, pour des opérations
chirurgicales, certaines activités sportives, le droit des
parents de châtier, le tatouage et le piercing
(L. Dupont et R. Verstraeten, «Handboek Belgisch
Strafrecht», no 393).
Qu’aux termes des articles 392 et 398 du Code
pénal, il y a lieu d’entendre par coups et blessures
volontaires au sens de la loi pénale, les coups ou blessures
causés avec le dessein d’attenter à une personne;
que ce dessein d’attenter requiert que l’auteur ait agi
dans une intention malveillante; qu’ainsi, certaines
atteintes à l’intégrité corporelle d’autrui, telles que le
tatouage, le piercing ou la circoncision ne sont pas
soumis à l’application de la loi pénale, lorsqu’ils ont
lieu avec le consentement de la personne qui les subit;
que, dès lors, il doit être tenu compte, lors de
KAMER • 2e ZITTING VAN DE 50e ZITTINGSPERIODE 1999 2000 CHAMBRE • 2e SESSION DE LA 50e LÉGISLATURE
548