14_Saudiña - Sergas

ALGÚNS APUNTAMENTOS
SOBRE A PERMISIVIDADE
A permisividade, a longo prazo,
vólvese contra os adultos
e contra os propios nenos,
xa que:
> Debilita a súa vontade.
> Fai que se sintan inseguros
e indefensos.
> Crea individuos con baixa capacidade
de asumir comportamentos normativos,
imprescindibles cando se vive en
sociedade.
> Educa no egoísmo e na insolidariedade.
> Deixámolos sen modelos
a que recorrer cando se vexan nunha
situación persoal difícil.
Podemos prever as súas
consecuencias se:
> Trato de educar a súa vontade
desde pequeno.
> Poño límites á súa conduta.
> Non lle soluciono todas as súas
dificultades e deixo que traten
de solucionalas eles.
> Non o defendo cegamente
diante doutros adultos.
> Fomento a súa liberdade ligada
ao uso responsable dela.
> Confío nel e o reconveño se o seu
comportamento non se corresponde
á confianza depositada.
> Trato de educalo na corresponsabilidade
e lle ensino a colaborar activamente
nas tarefas da casa, ou da escola,
ou da vida en xeral.
> Se a miña conduta é un bo exemplo
para el.
CARTA DUN FILLO A TODOS OS PAIS E NAIS DO MUNDO
Este é un texto sobradamente coñecido. Durante un tempo foi pasando de man
en man entre os educadores. Trátase dunha suposta carta que un neno ou unha
nena, dirixe aos seus proxenitores. É un texto anónimo. Rescatámolo dunha páxina
do Centro Nacional de Información e Comunicación Educativa (CNICE) porque,
a pesar do tempo e das matizacións que se lle queiran facer, segue aportando
puntos de partida para o debate a reflexión.
“Non me berres.
Respéctoche menos cando o fas. E ensínasme a berrar a min tamén,
e eu non quero facelo.
Trátame con amabilidade e cordialidade igual que aos teus amigos.
Que sexamos familia, non significa que non poidamos ser amigos.
Se fago algo malo, non me preguntes por que o fixen.
Ás veces nin eu mesmo o sei.
Non digas mentiras diante de min, nin me pidas que as diga por ti
(aínda que sexa para sacarte dun apuro).
Fas que perda a fe no que dis e síntome mal.
Cando te equivoques en algo, admíteo.
Mellorará a miña opinión de ti e ensinarasme a admitir tamén os meus erros.
Non me compares con ninguén, especialmente cos meus irmáns.
Se me fas parecer mellor que os demais, alguén vai sufrir
(e se me fas parecer peor, serei eu quen sufra).
Déixame valer por min mesmo.
Se ti o fas todo por min, eu non poderei aprender.
Non me deas sempre ordes.
Se en vez de ordenarme algo, mo pides, fareino máis axiña e máis a gusto.
Non cambies de opinión tan a miúdo sobre o que debo facer.
Decide e mantén esa posición.
Cumpre as promesas, boas ou malas.
Se me prometes un premio, dámo, pero tamén se é un castigo.
Trata de comprenderme e axudarme.
Cando te conte un problema, non me digas:
“iso non ten importancia…” porque para mi si que a ten.
Non me digas que faga algo que ti non fas.
Eu aprenderei e farei sempre o que ti fagas, aínda que non mo digas.
Pero nunca farei o que ti digas e non fagas.
Non me deas todo o que te pido.
A veces, só pido para ver canto podo recibir.
Quéreme e dimo.
A min gústame oírcho dicir, aínda que ti non creas necesario dicirmo”.
131