14_Saudiña - Sergas

94
A educación é unha ferramenta imprescindible para o desenvolvemento de calquera pobo.
Aínda máis, nunha sociedade na cal o acceso á información resulta imprescindible.
Pero non só iso, senón que o “saber facer” e o “saber estar” son requisitos para aparecer,
para estar incorporados cun mínimo de igualdade de condicións.
Ata o de agora, o sistema educativo non supuxo para o conxunto da comunidade xitana
unha oportunidade para a súa incorporación efectiva a esta sociedade de unidades —individuos
e sistemas— competentes. Por esta razón é un motivo de ledicia e de orgullo para moitos dos
que intentamos provocar un cambio radical neste senso, os exemplos positivos que se van dando.
Xitanos:
itinerarios educativos de éxito
Susana Coromoto González Garrido
Técnica de Acción Social
Fundación Secretariado Xitano
O pasado 21 de abril de 2007, a Fundación
Secretariado Xitano (FSX) organizou o
II encontro anual de estudantes xitanos en
Galicia na cidade de Lugo. Mozas e mozos
estudantes do último ciclo de primaria,
ESO, ciclos de formación profesional
e tamén da universidade, ademais de
moitas/os das/os súas/seus nais e pais.
Non faltaron aqueles que retomaron o seu
itinerario formativo, ben no eido da
alfabetización ou da obtención do título de
graduado escolar e o acceso a ciclos, ben
na formación ocupacional ou na obtención
dos certificados de profesionalidade.
Alí expresánronse os medos e as
confianzas, os aspectos máis básicos e
tamén as pequenas anécdotas do discorrer
educativo de cada un dos asistentes,
pero sobre todo imperou o convencemento
de que a educación é a aposta gañadora e
inevitable para que cada xitana e xitano
sexa máis para si e para os demais, para
ter futuro, para ter presente, e mesmo para
recoñecerse no pasado.
Estes son algúns dos momentos
máis salientables e que queremos
destacar para achegar a visión dos
verdadeiros protagonistas:
IRENE JIMÉNEZ,
diplomada en Maxisterio:
“… vexo necesario un cambio, unha
evolución. A muller pode ser nai, esposa
ou coidadora como calquera outra
muller do mundo, pero tamén debe
poder traballar, decidir por si mesma a
súa vida… Meus pais son xitanos e
respectan as tradicións e as normas.
Dedícanse, ademais, á venda ambulante,
pero foron máis aló do que é frecuente
e decidiron que nós, a miña irmá e máis
eu, puideramos dedicarnos a outra
cousa, porque o seu é un oficio moi
duro, moi complicado. Así que case nos
obrigaron a seguir estudando…
A miña irmá e máis eu fomos estudar
fóra: ela a Salamanca e eu a Vigo, cando
nós somos de Ourense. Aí engádense
moitos elementos: muller, xitana,
solteira e estudando fóra pola súa conta:
un escándalo. Pero meus pais foron
fortes e loitaron por nós; non se botaron
para atrás”.