14_Saudiña - Sergas

28
Partindo desta análise, no grupo de traballo
sobre “Mediación e resolución de
conflitos” chegamos ás seguintes
conclusións sobre os distintos métodos de
resolución de conflitos:
O modelo punitivo sancionador (aplicado
habitualmente no centro) produce unha
resposta que a curto prazo pode aliviar, polo
efecto de diferir o problema, pero que
presenta un prognóstico negativo a medio e
longo prazo, posto que non consegue a
pretendida paz, senón que polo contrario
produce resentimento e afastamento,
lexitima un estilo de exercer a autoridade
con indubidables limitacións de tipo ético e
práctico. O alumnado aprende do que ve
e vive, e ensinámoslle que a forma de
resolver conflitos é a imposición, aprende a
utilizar este mesmo procedemento para
resolver problemas nas súas relacións
persoais. Tendo en conta as limitacións
deste modelo parece claro que debemos
incidir na relación directa vítima-agresor,
posto que é este o espazo natural onde se
produce a violencia e o dano.
No modelo integrado (e relacional) o
poder de resolución do conflito trasládase á
relación (comunicación directa entre as
partes). As partes, por propia iniciativa ou
animados por outros, buscan a solución
aos seus problemas de xeito que, a través
do diálogo, traten de chegar a unha
resolución do conflito. A vítima pode recibir
unha restitución material, inmaterial ou
moral por parte do agresor, quen pola súa
vez libera a culpa.
Neste modelo a comunidade educativa sabe
que ante os conflitos se está actuando, e
ademais, de xeito humanizado. Obviamente,
o centro é un elemento activo no proceso
ao outorgar lexitimidade e estatus á
estrutura organizativa dedicada á resolución
dos conflitos (departamento de Mediación).
É un modelo que une os modelos
restaurativo e retributivo e obtén como
resultado unha autoridade máis
consistente e educativa. Ademais de previr
a aparición da violencia contribúe a
incorporar nos centros estratexias pacíficas
para a solución de problemas e a toma de
decisións, favorecendo deste xeito o clima
da aula e o centro.
Sendo así, a conclusión non pode ser
outra que rexeitar modelos de resolución
baseados unicamente na sanción
e afirmar tamén a necesidade de aplicar
novos modelos de resolución pacífica
e democrática.
Polo tanto, optamos polo modelo integrado
sabendo que exixe contar no centro
con capacidades e estruturas que
potencien o diálogo.
Neste momento o grupo tiña rematadas
tres fases do proxecto: a creación das
necesarias condicións para poder abordar
a cuestión da convivencia, a revisión xeral
da convivencia no centro e a busca
de solucións.
A partir de aquí a seguinte fase consistía en
planificar a convivencia no centro e para iso
propuxémonos entrar na rede Valoraconvivencia
a través da presentación do
proxecto que finalmente foi premiado en
xaneiro do 2007: “Mediación e resolución
de conflitos no ámbito escolar”.
Nesta fase buscamos a participación
de toda a comunidade educativa e contamos
con 18 voluntarios do alumnado, un membro
da ANPA, un membro da asociación Vieiro
e 20 membros do profesorado do centro.
Decidimos dividirnos en catro grupos:
— Un grupo dedicouse ao estudo e
elaboración de propostas para a
modificación do PEC, PCC e RRI.
— Outro grupo redactou os protocolos
sobre mediación.