pobierz plik pdf - Rozwój e-edukacji w ekonomicznym szkolnictwie ...

Tomasz Goban-KlasJednak mimo coraz lepszego stanu infrastruktury, umiejętności medialno-informatycznesą nadal słabo rozwinięte, co tworzy tzw. digital divide albo wykluczenie społeczne. Nie jestto prosty podział na tych, którzy potrafią klikać i tych, którzy tego nie potrafią (lub nie chcą).Kompetencje medialne są bardziej zróżnicowane, oddzielając tzw. kogitariat od digitariatu,czyli osoby twórczo korzystające z nowych technologii medialnych od osób, które w swej pracyi życiu korzystają z nich w standardowy, na ogół prosty sposób. A i między nimi zachodządalsze różnice. Niezbędne jest więc, jak to pokazuje przykład Korei Południowej, rozwijanieprogramów powszechnego kształcenia medialno-informatycznego, aby wyrównywać szansezawodowe i życiowe 2 .SecundoTak jak lektura tekstu nie jest prostym słownikowym odczytaniem znaczenia słów, tak korzystaniez programów multimedialnych nie jest ich prostym przyswajaniem, ale rozumieniem,które ma swój wymiar językowy i ikoniczny, a często i dźwiękowy. Niektóre osoby łatwiej przyswajająmateriał czysto werbalny, inne – obrazowy. Niektóre nabierają wprawy w rozwiązywaniustawianych zagadnień w sposób zbliżony do rozwiązywania krzyżówek, które przecież dającwiele satysfakcji nie dają prawdziwej wiedzy. Uwaga Platona w słynnym dialogu dotyczącymzalet i wad pisma, odnosi się w pełni do multimediów i e-edukacji. Łatwo mogą dawać pozorywiedzy, a nie wiedzę prawdziwą. Nauczą rozwiązywania testów, a nie praktycznych, spotykanychw pracy zawodowej, problemów.TertioSame materiały w edukacji na odległość są multimedialne i jako takie podlegają oceniejakości medialnej (tak jak podręczniki). Zatem ich twórcy powinni mieć kwalifikacje zbliżonedo tych, jakie oferuje dobry zespół filmowy, to znaczy różne umiejętności i talenty – od aktorskiegopoczynając (wykład) i wiedzy psychologicznej, a przynajmniej wyczucia, warunkówrecepcji treści. Powinni także dysponować wiedzą o samych mediach, a zwłaszcza o tzw. nowych(multimedialnych) mediach. Przykładowym źródłem takiej wiedzy może być książka Lva Manovitcha,Język nowych mediów 3 . Pozwala ona głębiej zrozumieć istotę baz danych (podstawye-kształcenia), ujmowania w pewne struktury (hipertekst), prezentowania w klasycznych formachmenu, wprowadzania ikon itp.QuattroPo czwarte wreszcie, podstawowe pytanie o skuteczność e-edukacji to nie proste pytanie,czy multimedia nauczą kilku słówek języka angielskiego i wzorów zdań (przez powtarzanie), albometodą testową wbiją w pamięć kilka definicji czy dat (odmiana „zakuj, zdaj i zapomnij”), alejak przygotują studenta (w szerokim sensie tego słowa – od ucznia do emeryta) do przyswajania,organizowania oraz poszukiwania nowej wiedzy.162Por. T. Goban-Klas, Korea. Historia i Współczesność, Adam Marszałek, Toruń 2006.3L. Manowitch, Język nowych mediów, Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2006.