Een geschiedenis van Hongarije.pdf - Kees Bakker over Hongarije

Bovendien liepen er in de winter en het voorjaar van 1920 geheime onderhandelingen met
de Franse regering. Inzet van de onderhandelingen was, dat Frankrijk zich in ruil voor
economische invloed in Hongarije zou inspannen voor ruimere grenzen voor het land. In
het kader van deze onderhandelingen beloofde Horthy bovendien dat Hongarije
gewapend zou deelnemen aan de interventie-oorlog tegen Sovjet-Rusland. Hongarije was,
daar kwam het in wezen op neer, bereid om deel te gaan uitmaken van de Franse
invloedssfeer in Centraal-Europa, als dit zou leiden tot de inwilliging van de territoriale
eisen van Hongarije. In deze onderhandelingen, die in Hongaarse regeringskring als zeer
veelbelovend werden gezien, speelde Károly Halmos, een Joodse zakenman uit Kassa
(Košice), een bemiddelende rol. Aan de onderhandelingen in Parijs nam vanaf januari
ook baron Adolf Ullmann, de leider van de tot de Rothschild-groep behorende Hitelbank,
deel. Als belangrijkste lokmiddel gebruikte de Hongaarse regering de staatsspoorwegen
die ze bereid was voor 95 jaar te huur te geven aan een consortium van Franse
ondernemingen. Ongetwijfeld op verzoek van Miklós Horthy bood Ullmann de Franse
onderhandelingspartners verder de mogelijkheid een beslissend belang te verwerven in de
Hitelbank, die maar liefst 250 Hongaarse ondernemingen controleerde.
Op 20 maart was de sociaal-democraat Alexandre Millerand George Clemenceau in
Frankrijk als minister-president opgevolgd. Hongaarse diplomaten gingen ervan uit, dat
het vertrek van Clemenceau nieuwe mogelijkheden bood om de Franse regering tot een
verandering van standpunt te brengen. Gezien het feit, dat de persoonlijke contacten van
Adolf Ullmann in de Franse zakenwereld bij het bereiken van een akkoord van het
allergrootste belang waren, was het openlijke antisemitisme in Hongarije uiterst pijnlijk.
De geheime onderhandelingen in Parijs leidden uiteindelijk niet tot een verandering van
het Franse standpunt en het nieuwe regiem was zo goed niet, of het moest instemming
gaan betuigen met de door de Entente gedicteerde vredesvoorwaarden. Omdat Miklós
Horthy bang was, dat het zijn prestige als ‘groot soldaat en held’ zou schaden en omdat
verder ook niemand wilde, trokken de ministers na het nodige heen en weer gepraat
lootjes. En zo reisde minister van arbeid Agost Benárd af om op 4 juni 1920 in het paleis
Grand Trianon te Versailles de Hongaarse handtekening te gaan zetten onder een verdrag,
dat van Hongarije voor het eerst in eeuwen een zelfstandig land maakte, maar op dictaat
waarvan (ongerekend Kroatië) tweederde van het grondgebied van het koninkrijk van
weleer van de buurlanden deel ging uitmaken en tien van de achttien miljoen inwoners
van dat oude koninkrijk buiten de nieuwe landsgrenzen raakten.
Onderdeel van het vredesverdrag was de bepaling dat inwoners van Hongarije ongeacht
hun nationale, etnische of religieuze achtergrond recht hebben op gelijke behandeling en
verder dat de Hongaarse overheid garanties diende te scheppen voor de ongestoorde
ontwikkeling van het culturele of religieuze leven van de minderheden.
Toen de onderhandelingen in Parijs eenmaal op niets waren uitgelopen en het verdrag van
Trianon van een Hongaarse handtekening was voorzien, vond Pál Teleki dat er geen
reden meer was om aan het antisemitisme beperkingen op te leggen. Sterker nog, in een
rede die hij op 22 juli, direct na Trianon dus, bij gelegenheid van zijn benoeming tot
minister-president in het Hongaarse parlement hield, maakte hij het antisemitisme voor
het eerst officiëel tot onderdeel van het regeringsbeleid. In die rede kondigde hij de
wettelijke beperking van het aantal Joodse studenten aan en stelde hij ook de invoering
van ‘arbeidscompagnieën’ voor Joodse soldaten in het vooruitzicht. De ‘arbeidsdienst’
voor Joden en andere ‘politiek onbetrouwbare’ dienstplichtigen zou pas in de jaren ’30
153