Een geschiedenis van Hongarije.pdf - Kees Bakker over Hongarije

Om onbekende redenen trokken de Hunnen zich al snel weer terug, maar ze lieten wel
een onuitwisbare herinnering na. In sagen en volksverhalen zouden zij nog eeuwenlang
een rol spelen. En toen veel later de Magyaren naar het Karpatenbekken kwamen, waren
velen in Europa er heilig van overtuigd, dat de Hunnen waren teruggekeerd.
Het verblijf van migrerende volken was wel vaker van korte duur. Het gold ook voor de
Oostgoten (455-471), die hier de Hunnen afwisselden en later voor de Sueven (471-526)
en de Longobarden (526-568), die langs de barnsteenroute afzakten naar het noorden van
Italië.
In de steden, waarvan het verval al in de 4 de eeuw begonnen was, handhaafde zich een
bevolking bestaande uit nazaten van de geromaniseerde bevolking uit de tijd van de
Romeinen en uit nieuw aangekomenen. Vaak trokken ze zich terug in stadsdelen die ze
het best verdedigbaar achtten en lieten ze een groot deel van de stad onbewoond. Maar
opmerkelijk is dat de stadsmuren van Scarbantia aan het begin van de 6 de eeuw nogeens
een flinke opknapbeurt kregen. Oudheidkundige vondsten tonen aan, dat Sopron in die
tijd ondanks de ruïneuze staat van veel huizen en gebouwen een drukbevolkte stad was en
verder dat er nog altijd een levendige handel was via de barnsteenroute met het noorden
van Italië.
6 de eeuw: Avaren en Slaven
Nieuwe stabiliteit ontstond pas met het verschijnen van de Avaren en de Slaven in de 6 de
en de 7 de eeuw. De Avaren, een mogelijk van de Zuidrussische steppe afkomstig volk,
stichtten in 567 in het Karpatenbekken een rijk, dat tot het begin van de 9 de eeuw bleef
bestaan. Het zwaartepunt ervan lag in het gebied ten westen van de Donau. Het strekte
zich uit tot ver in het huidige Oostenrijk, tot aan de rivier de Enns. Aan dit grote,
zelfstandige rijk, tussen Oost en West maakte Karel de Grote in 805 een einde.
Vanuit Beieren was het Karolingische leger langs de Donau opgerukt. Sindsdien was die
rivier de grens tussen het Heilige Roomse en een min of meer aan de Karolingers
schatplichtig Avaars rijk. In de jaren ’30 van de 9 de eeuw bracht de Bulgaarse kan
Omurtag Zevenburgen onder zijn heerschappij en maakte hij korte metten met de resten
van het Avaarse Rijk in het oosten van het Karpatenbekken.
Archeologen gaan ervan uit, dat de Avaarse bevolking zich ondanks de ineenstorting van
het Avaarse Rijk nog heel lang handhaafde, met name op de Grote Laagvlakte. Ten
westen van de Donau schiep een bevolking die uit Avaren, Slaven en Franken bestond,
een cultuur, waarin de Avaarse erfenis met westerse invloeden gemengd raakte. Een van
de centra daarvan was de burcht Zalavár, die in de 9 de eeuw door uit het gebied van de
Nyitra afkomstige Slaven was gesticht. Opgravers vonden er de resten terug van een 9 de -
eeuwse kerk met een voor de karolingische architectuur kenmerkende westbouw.
Wat eerder dan de Avaren kwamen Slavische volkeren naar Midden-Europa. De komst
van de Slaven speelde zich af in het kader van een omvangrijke en langdurige
migratiebeweging die ertoe leidde dat de bevolkingssamenstelling van het huidige Polen,
maar ook van belangrijke delen van het Karpatenbekken èn van de Balkan belangrijk
veranderde.
Al rond het begin van de 6 de eeuw verschenen Slavische kolonisten in Moravië en in de
26