DOSYA: ÇEVİRİ VE SANSÜR Hazırlayan: Nurdan Cihanşümül Maral

107
Deneme
Az kalsın unutuyordum hocam:
Eruv yetiştim
tez gelecekmen.
Sınıf arkadaşım Adnan Dovan’dan aktaracağım; bizler Lise 1’deyken kimya sınavını bekliyorduk,
hazır olmadığımızı bilerek. Hocamız sınava gelemedi. Bizler, sınavdan kaytardığımız için sevindik
önce, sonra üzüldük çünkü hocamız bir trafik kazasında komaya girmişti. Yurtiçi ve yurtdışı
ameliyat ve tedavilerle dolu uzun bir araf döneminden sonra tekerlekli sandalyede hayatını en
az 35 yıl daha sürdürdü, azimle, inatla, üreterek.
1996 yılında yazdığım yukarıdaki bu inceleme, değerlendirme denememe bakıyorum da, balık
simgesine, ele düşkünlüğümü, Türkiye’mizin çokkültürlü yapısını olumlayışına hayranlığımı dışa
vurduğumu anlıyorum ve İstanbul’a taşındıktan sonra, onu sadece bir kez ziyaret edebilmiş olmaktan
duyduğum utancı ve biriktirdiğim “keşkeleri” ben de ölene dek ağır bir yük gibi taşıyacağımı
anlıyorum.
Çünkü iyi bir öğrenciyim ben ve bana bir şeyler öğrettiklerine inandığım öğretmenlerimden bende
bıraktıkları izleri, kendi öğrencilerime, çevremdeki herkese aktarma telaşım bundandır. Bu öğretmenlerim
(ki ömürleri uzun olsun, Türkçe öğretmenimiz Aynur Doğruer de bu değerlerden biridir)
ilk öğretmenim annem olmakla başlıyor ve hayatıma giren hemen herkesi kapsıyor. Ürettiklerimde
onlardan izlere bir örnek daha vereyim: Yeşim hocam bir sohbetimizde, “Dünyada her şey
silinebilir ama tuz kalacaktır; o NaCl kalır” demişti. Bir şarkıma, hayatımın yirmiden fazla yılına
imzasını atan biricik bir dostum yazar Gülseren Tuğcu Karabulut (ki Yeşim hocayı benimle ve
kuzeni Nemika Tuğcu ile ziyaret ederdi) için yazdığım “Nihavend Pembesi” adlı bestemde dışa
vurarak kanıtlamışım, yeni yeni anlıyorum: “Aşkımız tuz gibi, zaman geçer, tuz kalır” diyerek ne
demek istemişim. Hocamdan gelen bilgiyi yaratıcı etkinliklerde hayat içinde çoğaltmayı meziyet
bilmişim.
Her ölüm erken ölümdür. Yeşim hocamızın, beklenen gidişi de öylesine “birdenbire” bir gidiştir.
Trafik kazasından sonra, dağılmış bir bedeni en az otuz beş yıl boyunca, o mah cemali melâike
sınıfından annesinin (“Harem Kafe’deki Dengbej” başlıklı öyküm o annenin ölümünden mülhemdir)
ve biricik oğlu Yusuf’un sayesinde, eşinin sarkomdan erken ölümüne karşın, yaşatabilmiş
olması, sanata, aşka ve siyasi içerikli sohbetlerimizde dışa vurmaktan çekinmediği yaşam sevgisi
ve Cumhuriyetçi kimliğinden kaynaklı azmi sayesinde gerçekleşmiştir.
Cenazesinde, Fenerbahçe Camii avlusunda toplandığımız zaman, her biri altmış yaşının üzerindeki
sınıf arkadaşları yanımıza geldi ve içlerinden bir tanesi biz öğrencilerine bakarak dedi ki: “Siz onun
evlatları gibiydiniz, sizinle öyle gurur duyardı ki; Darüşşafaka’da öğretmenlik yapmış olmaktan
hep kıvanç duydu. Felçli arabasında otururken ve o yetmiyormuş gibi kanserin her çeşidine bir