bin-muhtesem-gunes

Meryem onun anlattıklarını çok iyi anımsıyordu; insan yüzünün perdede bir ev kadar büyük göründüğünü,
orada bir araba kaza yaptığı zaman, metallerin ezilişini, parçalanışını kemiklerinde hissettiğini. Şimdi de
kendisini, balkondaki özel koltukların birinde, kardeşlerinin ve CeliPin yanında otururken, dondurmasını
yalarken görmek istiyordu. "Tek arzum bu," diye yineledi.
Celil yüzünde çaresiz bir anlamla ona bakıyordu.
"Yarın," dedi Meryem. "Öğlen. Tam burada buluşalım. Tamam mı? Yarın?"
"Gel buraya," dedi babası. Çömeldi, kızı kendine çekti, uzun, çok uzun bir süre, sıkı sıkı tuttu.
Nana önce, kulübe'nin etrafında dönenip durdu; yumruklarını bir sıkıp bir açıyordu.
"Sahip olabileceğim onca kız varken, Tanrı neden bana senin gibi bir nankörü verdi? Senin uğruna
katlandığım onca şeyden sonra! Ne cüretle? Beni böyle terk etmeye nasıl cüret edersin, seni küçük hain,
seni baramir
Sonra, alaya başladı.
"Senin kadar sersemini de görmedim! Seni umursadığını, evine kabul edeceğini sanıyorsun, ha? Seni kızı
gibi görüyor... evine alacak, öyle mi? Bak sana ne diyeyim. Bir erkeğin kalbi fesat, habis bir şeydir, Meryem.
Bir ananın rahmine hiç benzemez. Kanamaz, sana yer açmak için genişlemez. Seni
29
tek seven, benim. Bu dünyada sahip olduğun tek insan, benim; ben öldükten sonra, hiç kimsen kalmayacak.
Hiçbir şeyin olmayacak. Bir hip olacaksın!"
Sonra, duygu sömürüsünü denedi.
"Gidersen, ölürüm. Cin gelir, ben de kriz geçiririm. Görürsün bak, dilimi yutup boğulurum. Beni bırakma,
Meryem co. Lütfen gitme. Gidersen yaşayamam."
Meryem hiçbir şey demedi.
"Seni ne kadar sevdiğimi biliyorsun, Meryem co.n
Meryem biraz dolaşacağım söyledi.
Orada biraz daha kalırsa, açma şeyler söylemekten korkuyordu: cin\n bir yalan olduğunu, işin aslını Celil'den
öğrendiğini, Nana'nın bir adı olan, ilaçlarla iyileştirilebilecek bir hastalığı olduğunu. Nana'ya, neden Celil'in
sözünü dinleyip onun doktorlarına görünmediğini, onun getirdiği hapları almadığını sorabilirdi. Doğru
sözcükleri bulabilse, annesine, bir araç, bir silah olmaktan, yalanlarla doldurulmaktan, suçlanmaktan,
kullanılmaktan bıkıp usandığını söylerdi. Nana'nın gerçekleri çarpıtmasından, onu, yani Meryem'i, dünyaya
karşı sıraladığı sayısız şikâyetten, çektiği bin bir çileden bir tanesine, bu upuzun listedeki bir başka maddeye
dönüştürmesinden nasıl bezdiğini.
Korkuyorsun, Nana, derdi ona. Hip taramadığın mutluluğu benim bulmamdan korkuyorsun. Benim mutlu
olmamı istemiyorsun. İyi bir hayatımın olmasını istemiyorsun. Habis, fesat kalpli olan sensin.
Açıklığın ucunda, Meryem'in çok sevdiği bir seyir yeri vardı. Şimdi de gidip oraya, kuru, ılık otların üzerine
oturdu. Herat buradan rahatça görülebiliyordu; bir çocuğun oyun tahtası gibi açılmıştı aşağıya: kentin
kuzeyinde Kadınlar Bah-
30
çesi, Çar-suk Pazarı; güneyde Büyük iskender'den kalma, eski kalenin kalıntıları. Uzaktan uzağa, devlerin
tozlu parmaklarını andıran minareleri, insanlarla, at arabalanyla, katırlarla kaynaştığını düşlediği sokakları
seçebiliyordu. Başını kaldırıp bakınca, tepesinde dönüp duran, arada bir pike yapan kırlangıçları gördü. Bu
kuşları öyle kıskanıyordu ki. Herat'a gitmişlerdi. Kentin camilerinin, pazaryerlerinin üstünde uçmuşlardı. Belki
de Celil'in evinin duvarlarına, sinemasının ön basamaklarına konmuşlardı.
Yerden on tane çakıl taşı aldı, diklemesine, üç sütun halinde dizdi. Arada bir, gizlice oynadığı bir oyundu bu -
Nana'nın bakmadığı zamanlar. İlk sütuna dört taş koydu, Hatice'nin çocukları; ikinciye Efsun'unkiler için üç,
son, yani üçüncü sütuna da Nergis'in çocukları için üç tane. Sonra, dördüncü sütunu ekledi: tek bir taş; on
birinci.
Ertesi sabah, dizlerine kadar inen, krem rengi elbisesini, pamuklu pantolonunu giydi, başına da yeşil bir
hicap örttü. Hicap konusu fena halde canını sıkıyordu, çünkü yeşildi, elbisesine uymuyordu, ama başka
çaresi yoktu - beyaz olanı güveler yemişti.
Saate baktı. Bu kadranı nane yeşili, rakamları siyah, elle kurulan eski saat, Molla Feyzullah'ın hediyesiydi.
Dokuz. Nana neredeydi acaba? Dışan çıkıp bakmayı düşündü, ama onunla karşılaşmaktan, o incinmiş,
ihanete uğramış bakışla-nndan ödü kopuyordu. Nana onu hainlikle suçlardı. Yersiz, yanlış hevesleriyle dalga
geçerdi.
Meryem oturdu. Vakit geçirmek için, Celil'den öğrendiği gibi, tek hamlede fil çizmeye koyuldu; tekrar tekrar.
Oturmaktan her tarafı tutulmuştu, fakat yatağa uzanamazdı, elbisesi buruşurdu.
31
Akreple yelkovan nihayet on bir buçuğu gösterince, on bir çakıl taşını cebine soktu, dışarıya çıktı. Irmağa
doğru inerken, Nana'nın gölgeye, kubbeli bir salkımsöğüdün altına çektiği bir iskemlede oturduğunu gördü.
Nana'nın onu görüp görmediğini anlayamadı.