bin-muhtesem-gunes

"Bu hiç yakışık almaz," dedi Hatice. "Öyle yaşlı ki, hem çok..." Doğru sözcüğü arandı; Meryem onun aslında
ne demek istediğini çok iyi biliyordu: çok yakın. Onlann ne yapmaya çalıştığını anlamıştı. Bu kadar iyi bir
fırsatı bir daha bulamayabilirsin, Onlar da bulamazdı. Kızın doğumuyla küçük düşmüş, rezil olmuşlardı ve
şimdi karşılarına kızdan bütünüyle kurtulma, kocalanmn yaptığı yüz kızartıcı hatanın son izini de silme şansı
çıkmıştı. Meryem uzaklara gönderiliyordu, çünkü duyduklan utancın ete kemiğe bürünmüş haliydi o;
yürüyen, soluk alıp veren bir ayıp.
"Çok yaşlı ve güçsüz," diye tamamladı Hatice sonunda. "O öldükten sonra ne yapacaksın? Ailesinin başına
dert olur-
51
Tıpkı şu an bize olduğun gibi. Meryem söylenmemiş sözcüklerin, Hatice'nin dudaklarından dökülüşünü
görebiliyordu neredeyse; soğuk bir günde ağızdan çıkan buhar gibi.
Kabil'i düşündü; Herat'ın alo yüz elli kilometre doğusunda olduğunu CeliPden öğrendiği o büyük, yabancı,
kalabalık kenti. Altı yüz elli kilometre. Bugüne kadar kulübemden en çok uzaklaştığı mesafe, buraya, CeliPin
evine yaptığı iki kilometrelik yürüyüştü. Kabil'deki halini gözünün önüne getirmeye çalıştı; bu tahayyül
edilemez mesafenin öteki ucunda, bir yabancının evinde, onun keyfine, dayattığı taleplere göre yaşarken.
Raşit adındaki bu adam için temizlik yapacak, yemek pişirecek, çamaşır yıkayacaktı. Başka görevleri de
olacaktı tabii - kocaların kanlarına ne yaptığını Nana anlatmıştı. İşte, onu dehşete düşüren, ter içinde
bırakan da, özellikle işin bu mahrem yanı, gözünde acı verici, sapkın eylemler olarak canlandırdığı kısmıydı.
Yeniden Celil'e döndü. "Söyle onlara. Buna izin vermeyeceğini söyle."
"İşin aslı, baban Raşit'e cevabını verdi bile," diye atıldı Efsun. "Raşit burada, Herat'ta; ta Kabil'den kalkıp
geldi: Nikâh yarın sabah kıyılacak; öğlen Kabil'e kalkan bir otobüs var."
"Söylesene!" diye haykırdı Meryem.
Bunun üzerine kadınlar sustular. Meryem onların da erkeği gözlediğini sezdi. Bekliyorlardı. Odaya derin bir
sessizlik çöktü. Celil yüzünde ezik, çaresiz bir anlam, parmağındaki alyansı çevirip duruyordu. Dolabın
içindeki saatin tik taklan hiç kesilmiyordu.
Sonunda, kadınlardan biri dayanamadı: "Celil coT
Celil gözlerini ağır ağır kaldırdı, Meryem'inkilere dikti; bir an sonra yeniden indirdi. Ağzını aça, ama yalnızca
tek, acılı bir inilti çıktı.
"Bir şey söyle," dedi Meryem.
52
O zaman Celil boğuk, ölgün bir sesle konuştu. "Allah kahretsin, Meryem; bana bunu yapma," dedi, bir şeyler
yapılan kişi kendisiymiş gibi.
Aynı anda Meryem, salondaki gerginliğin dağılıverdiğini hissetti.
Celil'in karılan yeni -ve çok daha ateşli- bir ikna turuna başlarken, Meryem gözlerini masadan ayırmadı.
Bakışları masanın kaygan, cilalı ayaklarında, köşelerdeki yılankavi kıvamlarda, bir ayna kadar yansıtıcı,
koyu kahve yüzeyinde gezindi. Soluğunu her bırakışmda, yüzeyin buğulandığını, kendi yüzünün babasının
masasından silinip gittiğini aynmsadı.
Efsun ona yukanya, odasına kadar eşlik etti. Sonra, kadın kapıyı çekince, Meryem kilitte dönen anahtann
şakırtısını duydu.
53
8
Sabah, Meryem'e beyaz, pamuklu pantolonun üzerine giymesi için uzun kollu, koyu yeşil bir elbise verdiler.
Efsun yeşil bir hicapfa, aynı renk sandaletler getirdi.
Yine uzun, kahverengi masalı odaya götürüldü, ama bu kez masanın ortasında badem şekeriyle dolu bir
kâse, bir Kuran, yeşil bir duvak, bir de ayna duruyordu. Meryem'in daha önce hiç görmediği (ve nikâh
şahitleri olduğunu tahmin ettiği) iki erkekle, tanımadığı bir molla masadaki yerlerini çoktan almışlardı.
Celil oturması için bir iskemle çekti. Açık kahverengi bir takım elbise giymiş, kırmızı kravat takmıştı, Saçları
yıkanmıştı. İskemleyi çekerken, cesaret verircesine gülümsemeye çalış-
54
ti. Hatice'yle Efsun bugün masanın bu tarafında, Meryem'in yanındaydılar.
Molla duvağı gösterdi, Nergis de yerine oturmadan önce alıp Meryem'in başına yerleştirdi. Meryem gözlerini
önüne, ellerine dikti.
"İçeriye çağırabilirsiniz artık," dedi Celil birine.
Meryem onu görmeden önce kokusunu aldı. Sigara kokusu, bir de ağır, baygın bir oraş losyonu; Celil'inki
gibi hafif değil. Rayihası duvağın kenarından girip Meryem'in burun deliklerine doldu. Duvağın gerisinden,
gözünün ucuyla, başını eğmiş kapıdan geçmekte olan, uzun boylu bir erkek gördü; koca göbekli, geniş
omuzluydu. Adamın iri cüssesi, soluğunu keser gibi oldu; yüreği deli gibi atmaya başladı, çabucak gözlerini
indiriverdi. Adam kısacık bir an kapının eşiğinde oyalandı. Sonra, yavaş ama güçlü, gümbür gümbür
adımlarla odayı geçti. Adımlan, masadaki şeker kâsesini şıngırdat-ü. Boğuk bir hırıltıyla, kendini Meryem'in
yanındaki iskemleye bıraktı. Sesli sesli soluk alıp veriyordu.