bin-muhtesem-gunes

Meryem, çığlık atmasına kadar geçen süre için, Leyla'ya hep hayranlık duyacaktı.
299
40
LEYLA
GÜZ, 1999
Çukur kazma fikri, Meryem'den çıkmıştı. Bir sabah, alet kulübesinin arkasındaki toprak parçasım gösterdi.
"Buraya gömebiliriz," dedi. "Burası gayet uygun."
Bir bahçıvan beliyle, sırayla kazdılar, çıkan toprağı kürekle yana attılar. Büyük ya da derin bir çukur
tasarlamamışlardı, dolayısıyla kazarken bu kadar zorlanmayı beklemiyorlardı.
1998'de başlayan, şimdi ikinci yılını süren kuraklık, ülkeyi harabeye çevirmişti. Geçen kış neredeyse hiç kar
yağmamış, baharda da tek damla yağmur düşmemişti. Ülkenin her yanında, çiftçiler kurumuş tarlalarını
bırakıp, neleri var neleri yok satıp yollara düşmüş, su peşinde, köy köy dolaşıyorlardı. Pakistan ya da İran'a
göçenler oldu. Kabil'e gelip yerle-
300
şenler de. Ama kentteki su seviyesi de düşüktü, sığ kuyular çoktan kurumuştu. Derin kuyuların başındaki
kuyruklar öyle uzundu ki, Leyla'yla Meryem saatlerce sıra bekliyordu. Eriyen kann her yıl sağladığı bahar
taşkınlarından yoksun kalan Kabil Irmağı, tamamen kurumuştu. İnsan atıklarıyla, molozlarla dolu, umumi bir
helaydı artık.
Beli savurmayı, saplamayı sürdürdüler, fakat güneşten kavrulmuş zemin, kaya kadar sertti; sıkışmış,
pekişmiş, adeta taşlaşmış toprak direniyordu.
Meryem şimdi farkındaydı. Tepede topladığı saçlarında tek tük de olsa, kır tutamlar. Gözlerinin altında
torbalar; kahverengi, yanmay biçiminde. İki ön dişini kaybetmişti. Bir tanesi kendiliğinden düşmüş, ötekini de
Zalmay'ı yanlışlıkla düşürdüğü zaman Raşit'ten yediği yumruk halletmişti. Cildi kalınlaşmış, dışarıda, yakıcı
güneş altında geçirilen saaderde iyice esmerleşmiştd. İki kadın bahçede oturur, Azize'yle kovalamaca
oynayan Zalmay'ı seyrederlerdi.
Çukur kazılınca, başında durup içine baktılar.
"İşimizi görür," dedi Meryem.
Zalmay şimdi iki yaşındaydı. Kıvırcık saçlı, toparlak bir oğlandı. Tıpkı Raşit gibi küçük, kahverengi gözleri,
mevsim ne olursa olsun, pembe yanakları vardı. Kalin, gür saçlarını, kaşlarının hemen üstünden başlayan,
hilal biçimindeki saç çizgisini de babasından almıştı.
Leyla'yla ikisi baş başayken, tadı, iyi huylu, oyunbaz bir çocuktu. Leyla'nın omzuna tırmanmaya, bahçede
onunla ve Azize'yla saklambaç oynamaya bayılırdı. Bazen, sakin anlarında, Leyla'nın kucağına oturur,
söylediği şarkıları dinlerdi. En sevdiği şarkı "Molla Muhammet Can"dı. Annesi şarkıyı onun kıvırcık saçlarına
söylerken, tombul, minik ayaklarını
301
sallar, nakarat kısmında, çıkarabildiği sözcüklere çatlak sesiyle eşlik ederdi:
Hadi, Mezar'a gidelim, Molla Muhammet canım, Lale tarlalarını görelim, ey can yoldaşım.
Leyla, Zalmay'ın yanaklarına kondurduğu ıslak öpücüklere, gamzeli dirseklerine, güdük, şişko ayak
parmaklarına bayılıyordu. Onu gıdıklamaya, aralarından emeklemesi için yastıklardan, minderlerden tünel
yapmaya, kollarında, bir eli mutlaka annesinin kulağına yapışmış bir halde uyuyakalmasına bayılıyordu. Ne
zaman aklına o öğle sonrası, yere yatıp bisiklet çubuğunu bacaklarının arasına yerleştirdiği gün gelse,
midesi kasılıveriyordu. Ramak kalmıştı. Böyle bir düşünceyi aklından geçirmiş olması bile, şimdi ona
inanılmaz geliyordu. Oğlu, Tann'nın bir lütfuydu; korkularının boşa çıktığını, Zalmay'ı da tıpkı Azize gibi, her
bir zerresiyle, iliklerine kadar sevdiğini görmekse, yüreğini ferahlatmıştı.
Ama Zalmay babasına tapıyordu; dolayısıyla, babası eve gelip de her zamanki gibi onu şımartmaya,
delicesine üstüne düşmeye başlar başlamaz, çocuk değişiyordu. Bir anda, küstah gevezelikleri, arsız
sıntışlanyia bambaşka bir Zalmay çıkıyordu ortaya. Babasının yanındayken her şeye küser, alınırdı. Kin
güderdi. Leyla'nın azarlarını duymazdan gelir, haylazlıklarını, Raşit yokken asla yapmadığı yaramazlıklannı
sürdürürdü.
Raşit bütün bunlan onaylıyordu. "Zekâ belirtisi," diyordu. Aynı şey Zalmay'ın pervasızlığı, her türlü haşanlığı
için de geçerliydi - yuttuğu bilyeleri kakasıyla çıkardığında, kib-ride oynadığı ya da Raşit'in sigaralannı
çiğnediğinde.
Zalmay doğunca, Raşit onu bir süre yatağa, Leyla'yla arasına aldı. Sonra, yan panolanna aslanlar,
saldırmaya hazır le-
302
oparlar resmedilmiş, yeni bir beşik aldı. Eve yeni giysiler, yeni çıngıraklar, yeni biberonlar, yeni alt bezleri
taşıdı; her ne kadar bütçeleri bu masrafı kaldırmasa, Azize'ninkiler hâlâ iş görür durumda olsa da. Bir gün
eve, pille çalışan bir tavan süsü getirdi, Zalmay'ın beşiğinin üstüne astı. Bir ayçiçeğinden sarkan küçük,
sanlı-siyahlı anlar dönüyor, sıktığınızda hışırdayıp cıyaklıyordu. Aleti çalıştınnca, bir müzik parçası çalıyordu.