bin-muhtesem-gunes

Karteh-Seh yolunda, Zalmay babasının kucağında hoplaya zıplaya yol alırken, Azize yanında hızlı hızlı
yürüyen Mer yem'in elini tutmuştu. Rüzgâr kızın çenesinin altından bağ lanmış, kirli eşarbı uçuruyor,
elbisesinin eteğini dalgalandırıyordu. Azize'nin suratı şimdi enikonu asıktı; kandırıldığını, aldatıldığını her
adımda biraz daha seziyordu sanki. Leyla ona gerçeği söyleyecek gücü bulamamıştı. Kıza okula gittiğini
söylemiş, ancak bunun, çocukların yiyip içtiği, uyuduğu, dersten sonra eve dönmediği, özel bir okul olduğunu
eklemişti. Azize şu anda da annesini, günlerdir yinelediği sorularla yaylım ateşine tutmaktaydı. Öğrenciler
ayrı odalarda mı uyuyordu yoksa tek, kocaman bir odada mı? Arkadaşları olacak mıydı? O, yani Leyla,
öğretmenlerin tatlı, sevecen davranacağından emin miydi?
Birkaç kez de: Orda ne kadar kalmam gerekiyor?
Baraka benzeri, alçak binaya iki sokak kala durdular.
"Zalmay'la biz burada bekleriz," dedi Raşit. "Ah, unutmadan..."
Cebinden bir tane çiklet çıkardı, gergin bir tavırla ama büyük bir lütufta bulunuyormuşçasına, veda armağanı
olarak Azize'ye uzattı. Azize çikleti aldı, teşekkür ederim, diye mırıldandı. Leyla kızının zarafetine, bağışlama
kapasitesinin genişliğine bir kez daha hayran kaldı, gözleri doldu. Yüreği eziliyor, bugün Azize'nin onunla
birlikte öğlen uykusuna yatmayacağını, göğsünde Azize'nin kolunun belli belirsiz ağırlığını, kaburgalarına
bastıran başının yuvarlaklığını, boynunu ısıtan soluğunu, karnına değen topuklarını hissedemeyeceğini
düşündükçe üzüntüden bayılacak gibi oluyordu.
Azize iki kadın tarafından uzaklaştırılınca, Zalmay yaygarayı bastı: Ziza! Ziza! Babasının kollarından
kurtulmak için kıvranıyor, tekmeler savuruyordu; ablasına seslenmeyi sür-
322
dürdü, ta ki gözüne, karşı kaldırımdaki laternacının maymunu çarpıncaya kadar.
Son iki sokağı yalnız geçtiler; Meryem, Leyla ve Azize. Binaya yaklaşınca, Leyla yol yol çatlamış cepheyi,
bel vermiş çatıyı, pencerelere cam yerine çakılmış tahta lataları, yıkıldı yıkılacak duvarın arkasındaki
salıncağın üst kısmını görebildi.
Kapıda durdular, Leyla Azize'ye bir kez daha tekrarlattı: "Babanı sorarlarsa ne diyeceksin?"
"Onu Mücahitler öldürdü,"
"Aferin, kızım. Nedenini anlıyorsun, değil mi?"
"Çünkü burası özel bir okul," dedi Azize. Artık gelip kapıya dayandıkları, okul bir gerçekliğe dönüştüğü için,
bir hayli sarsılmış görünüyordu. Altdudağı titriyordu, gözleri dolu doluydu; Leyla onun cesur görünmek için
nasıl bir mücadele verdiğinin farkındaydı. "Eğer doğruyu söylersek," dedi Azize cılız, tıkandı tıkanacak bir
sesle, "beni almazlar. Çünkü bu özel bir okul. Eve gitmek istiyorum."
"Seni görmeye geleceğim," diyebildi Leyla. "Sık sık. Söz veriyorum."
"Ben de," dedi Meryem. "Seni ziyarete geleceğiz, Azize co, birlikte oyunlar oynayacağız, tıpkı eskisi gibi.
Zaten bir süreliğine buradasın; baban iş buluncaya kadar."
"Burada yemek bol," dedi Leyla. Sesi titriyordu. Bur-kafa, nasıl darmadağın olduğunu Azize'den gizleyen
çarşafa minnet duydu. "Burada hiç açlık çekmeyeceksin. Pilavları, ekmek ve sulan var; hatta belki meyveleri
de."
"Ama sen olmayacaksın. Meryem Hala da yanımda olmayacak."
"Gelip seni göreceğim," dedi Leyla. "Sürekli. Bak bana, Azize. Seni görmeye geleceğim. Ben senin annenim.
Bu benim canıma mal olsa bile, gelip seni göreceğim."
323
* **
Yetimhanenin müdürü beli bükülmeye başlamış, dar-gö-ğüslü bir adamdı; yüzünde derin, sevimli çizgiler.
Saçlan dökülmüştü; gür, tiftik tiftik bir sakalı, bezelyeye benzeyen, küçük gözleri vardı. Adı Zaman'dı. Başına
takke takmıştı. Gözlüğünün sol camı çatlaktı.
Önlerine düşüp çalışma odasına götürürken, Leyla'yla Meryem'e adlarını sordu, sonra da Azize'nin adını ve
yaşını. Loş koridorlardan geçtiler; yalınayak çocuklar kenara çekilip yol veriyor, onları süzüyordu. Kimisi
bakımsız, darmadağınık saçlıydı, kimisinin kafasıysa sıfıra vurulmuştu. Üzerlerinde kollan yıpranmış, eprimiş
kazaklar, dizleri erimiş, tel tel olmuş kot pantolonlar, koli bandıyla yamanmış ceketler. Leyla'nın burnuna
sabun ve talk pudrası, amonyak ve sidik kokusu geldi; Azize'nin burnunu çeke çeke ağlamaya başladığını
görünce de, endişeleri iyice arttı.
Bahçeyi bir anlığına görebilmişti: yabani ot bürümüş zemin, sarsak bir salıncak, eski lastikler, sönmüş bir
basketbol topu. Önlerinden geçtikleri odalar çıplaktı, pencerelere çarşaf gerilmişti. Odaların birinden bir
oğlan firladı, Leyla'nın dirseğine yapıştı, kucağına tırmanmaya çalıştı. Yerdeki, bir çiş gölcüğüne benzeyen
şeyi temizlemekte olan hademe elindeki paspası bıraktı, oğlanı kovaladı.
Zaman yetimlere karşı babacan, müşfik görünüyordu. Yanlarından geçerken birkaçının başını okşadı,
candan, dostça bir şeyler söyledi; büyüklük taslamadan, bir-ikisinin saçlarını karıştırdı. Çocuklar onun
dokunuşlarından memnun gibiydiler/Yüzüne hevesle, onayını alma umuduyla bakıyorlar, diye düşündü
Leyla.