bin-muhtesem-gunes

Taymani'deki lokantadan kovulma nedeniyse, beklemekten bunalan müşterilerin şikâyetleriydi. Raşit aşçıyı
eli ağır olmakla, tembellikle suçladı.
"Muhtemelen arka tarafta uyukluyordun," dedi Leyla. "Damarına basma, Leyla co," dedi Meryem. "Seni
uyarıyorum, kadın," dedi Raşit. "Ya da sigara tüttürüyordun." "Bak, yemin ederim..." "Elinde değil; neysen
osun işte."
Bir an sonra, Leyla'nın üzerindeydi; göğsünü, başını, karnını yumrukluyor, saçlarını yoluyor, kolundan tutup
tutup duvara çalıyordu. Azize avaz avaz haykırıyor, adamın gömleğine yapışmış, çekiyordu; Zalmay da
bağırıyor, annesini onun elinden kurtarmaya çalışıyordu. Raşit çocukları bir tarafa savurdu, Leyla'yı yere
yıktı, tekmelemeye başladı. Meryem Leyla'nın üzerine kapandı. Adam tekmelemeyi sürdürdü, şimdi
tekmelerin hedefi Meryem'di; ağzından tükürükler saçarak, gözlerinde ölümcül pırıltılar, yorgun düşene
kadar tekmeledi.
"Yemin ediyorum, bir gün seni öldürmek zorunda kalacağım, Leyla," diye hırıldadı. Sonra evden fırtına gibi
çıkıp gitti.
312
***
Para tükenince, açlık yaşamlarına kapkara bir örtü gibi indi. Açlığın, bu kadar çabuk bir ölüm-kalım meselesi
haline gelivermesi, Meryem'i afallatmışü.
Etsiz, sossuz pilav, haşlanmış, sade pirinç bile ender bulunan bir ziyafetti artık. Giderek artan, korkutan bir
sıklıkla öğün atlıyorlardı. Raşit bazen eve bir kutu sardalyeyle tadı talaş tozuna benzeyen, gevrek, kupkuru
bir ekmek getiriyordu. Bazen de, hırsızlık suçuyla elinin kesilmesini bile göze alarak, bir torba çalıntı elma.
Bakkallardan, gözünü dört açarak aşırdığı ravyoli konservelerini beşe böler, aslan payını Zalmay'a ayırırdı.
Ham şalgamlara tuz serpip yiyorlardı. Akşam yemeğinde porsumuş marul yapraklan, kararmış muz.
Açlıktan ölmek, ansızın yakın bir olasılık olup çıkmıştı. Kimileri oturup o günü beklememeyi seçiyordu.
Meryem komşulardan dul bir kadının, kuru bir ekmeği ufalayıp fare zeh-riyle karıştırdığını ve yedi çocuğuna
yedirdiğini duydu. En büyük parçayı da kendisine ayırmıştı.
Azize'nin kaburga kemikleri derisini germeye başlamış, avurtları çökmüştü. Baldırları inceldi, teni açık çay
rengine döndü. Meryem onu kucaklayıp kaldırdığında, gergin derisinden fırlayan kalça kemiğini
hissedebiliyordu. Zalmay donuk ve yan kapalı gözleriyle ya bulduğu yere kıvnlıyor ya da kendini bir çuval
gibi halsiz, babasının kucağına bırakıyordu. Yeterli enerjiyi toplayabildiğinde, ağlaya ağlaya uyuyakalıyor-du,
ama uykuları da düzensiz, kesikti. Her ayağa kalkışında, Meryem'in gözünün Önünde beyaz benekler
uçuşuyordu. Başı dönüyor, kulaklan sürekli çınlıyordu. Molla Feyzul-lah'ın ramazanda söylediği bir şeyi
anımsadı: Yılanın soktuğu adam bile uyuyabilir, ama ap adam, asla.
"Çocuklanm ölüp gidecek," dedi Leyla. "Gözlerimin önünde."
313
"Hayır, ölmeyecekler," dedi Meryem. "Buna izin vermeyeceğim. Her şey düzelecek, Leyla co. Ne
yapacağımı biliyorum."
İnsanın derisini kavuracak kadar sıcak bir gün, Meryem üzerine burkalım geçirdi, Raşit'le birlikte yürüyerek
Intercontinental Oteli'ne gitti. Otobüse binmek artık bütçelerinin karşılayamayacağı bir lükstü; dik tepeyi
tırmandıklarında Meryem'de de adım atacak hal kalmamıştı. Yokuşu çıkarken pek çok kez başı dönmüş,
gözü kararmış, iki kez durup geçmesini beklemek zorunda kalmıştı.
Otelin girişinde, Raşit bordo giysili, kasketli kapıcılardan biriyle selamlaşıp kucaklaştı. Aralarında dostça
görünen bir sohbet geçti. Raşit konuşurken, elini kapıcının dirseğine dayamıştı. Bir ara başıyla Meryem'i
gösterdi, iki adam dönüp bir an ona baktılar. Meryem'in gözü kapıcıyı bir yerden ısırır gibiydi.
Kapıcı içeriye girdi, Meryem'le Raşit durup beklediler. Bu yükseklikten bakınca, Meryem Politeknik
Enstitüsü'nü, onun ilerisinde de eski Hayır-hane bölgesini ve Mezar'a giden yolu görebiliyordu. Güneyde,
ekmek fabrikasını seçti. Uzun zaman önce terk edilen silonun soluk san cephesi, hedef olduğu onca
bombardımandan, delik deşikti. Daha da güneyde, Darülaman Sarayı'nın yıkıntıları, Raşit'in onu yıllar önce
pikniğe götürdüğü, şimdi çukurlar içindeki bahçe görünüyordu. O günün anısı, artık bir başkasına aitmiş gibi
gelen geçmişten, kutsal bir yadigârdı.
Meryem dikkatini binalarda, göze çarpan yapılarda yoğunlaştırdı. Zihnini özgür bıraktığı an, bütün cesaretini
yitireceğinden korkuyordu.
Birkaç dakikada bir, otelin girişine bir cip ya da taksi yanaşıyordu. Kapıcılar koşuyor, hep^i de erkek, silahlı,
sakaliı,
314
türbanlı olan, araçlardan hep aynı kendinden emin, kibirli ve tehditkâr havayla inen yolcuları karşılıyordu.
Onlar yanından hızla geçip otele dalarken, Meryem'in kulağına bölük pörçük sözcükler çalınıyordu.
Çoğunlukla Peştunca ve Farsça, ara ara da Urduca ve Arapça.
"İşte gerçek efendilerimiz," dedi Raşit alçak bir fısıltıyla. "Pakistanlı ve Arap İslamcılar. Taliban yalnızca bir
kukla. Ası' büyük oyuncular bunlar•, Afganistan da oyun bahçeleri."