bin-muhtesem-gunes

"Bir parti.vereceğiz," diye duyurdu.
Davet etmesi için Leyla'yı komşulara gönderdi. "Yarın öğlen büyük bir ziyafet vereceğimizi söyle!"
Mutfakta durdu, elleri kalçalannda, etrafına bakındı, dert yanarcasına söylendi: "Mutfağımı ne hale
getirmişsin, Leyla? Vıyy. Her şeyin yeri değişmiş."
. Tavalan, tencereleri sağa sola oynatmaya, abartılı, gösterişçi hareketlerle düzenlemeye başladı; arak geri
döndüğüne göre, eşyalannı yeniden sahipleniyor, arazisinin sınırlarını be-lirliyordu sanki. Leyla onun
ayağının altından çekildi. En iyisi buydu. Anne böyle aşın zindelik hallerine girdiğinde, en az öfke
krizlerindeki kadar laf dinlemez, inatçı biri olup çıkardı. Dinmek bilmez bir enerjiyle, yemek pişirmeye
koyuldu: kuru fasulyeli, dereodu «/ çorbası, köfte, bol yoğurdu, üzerine nane serpilmiş, dumanı tüten mantı.
"Kaşlannı alıyorsun," dedi, mutfak tezgâhına koyduğu kocaman, bez pirinç torbasını açarken.
"Azıcık."
Torbadaki pirinci büyük, siyah tenceredeki suya döktü. Kollarını sıvadı, kanştırmaya başladı.
"Tank nasü?"
"Babası çok hastalandı," dedi Leyla.
"Şimdi kaç yaşında o?"
"Bilmiyorum. Altmış küsur herhalde."
"Tank'ı kastetmiştim."
"Ah. On altı."
"Tatlı bir çocuk. Öyle değil mi?"
Leyla omuz silkti.
165
"Aslında, artık çocuk da sayılmaz tabii... On altı. Neredeyse erkek olmuş. Öyle değil mi?"
"Lafı nereye getirmeye çalışıyorsun, Anne?"
"Hiçbir yere," dedi Anne masumca gülümseyerek. "Hiçbir yere. Yalnızca sen... Ah, boş ver. Söylemesem
daha iyi."
"Ama söylemek 4stiyorsun," dedi, bu dolambaçlı, oyunbaz dokundurmalara sinirlenen Leyla.
"Pekâlâ." Anne ellerini tencerenin kenarına dayadı. Leyla bu "pekâlâ"nın söyleniş biçiminde, ellerin
kavuşturuluşunda doğal olmayan, neredeyse prova edilmiş bir eda sezdi. Arkasından bir söylevin geleceği
belliydi.
"İki küçük çocukken düşüp kalkmanız başkaydı. Hiçbir zararı yoktu. Sevimliydi. Oysa şimdi. Şimdi. Sutyen
taktığını fark ettim, Leyla."
Leyla afalladı; hazırlıksız yakalanmıştı.
"Bu arada, bana sutyenden bahsedebilirdin." Üstünlüğü ele geçirdiğini hisseden Anne, bastırdı. "Hiç haberim
olmadı. Söylememene üzüldüm. Neyse, konumuz sutyen değil. Konu senle Tank. O bit delikanlı, biliyorsun,
dolayısıyla itibarını düşünmek zorunda değil. Ama sen? Bir kızın, özellikle de senin kadar güzel bir kızın
şerefi, itibarı çok hassas bir şeydir, Leyla. Avuçlarında tuttuğun bir sığırcık gibi. Elini azıcık gevşetsen, uçup
gider."
"İyi de, senin bütün o duvar atlamalarından, Babi'yle meyve bahçelerinde gizlenmelerinden ne haber?" dedi
Leyla, kendini böyle çabucak toparlamaktan gayet hoşnut.
"Biz kuzendik. Ve evlendik. Bu oğlan sana evlenme teklif etti mi, peki?"
"O bir arkadaş. Bir refik. Aramızda öyle bir şey yok." Kızın sesi, kendini savunur gibi çıkıyordu; pek inandırıcı
da değildi. "Benim için bir ağabey gibi," diye ekledi, son derece yanlış bir taktikle. Der demez de hata
yaptığını anladı; bunun
166
için Anne'nin yüzünden geçen bulutu, kararan yüz hadannı bile görmesine gerek kalmamıştı.
"Kesinlikle değil" dedi Anne, dümdüz bir sesle. "O tek bacaklı marangoz çocuğunu ağabeylerinle bir
tutamazsın. Ağabeylerinle hip kimseyi kıyaslayamazsın."
"Öyle demedim... Amacım bu değildi."
Anne burnundan derin bir soluk aldı, dişlerini sıktı.
"Her neyse," diyerek konuya döndü, ama birkaç dakika önceki cilveli neşesinden eser kalmamıştı, "benim
söylemeye çalıştığım şey, dikkatli olmazsan milletin ağzına laf vermiş olursun."
Leyla bir şey söylemek üzere ağzını açtı. Aslında Anne haksız değildi. Tarık'la birlikte sokaklarda masumca,
gönüllerince koşturma günlerinin sona erdiğini kendisi de biliyordu. Bir süredir, ikisi ortalığa, insan içine
çıktıklarında yeni, tuhaf bir duyguya kapılıyordu zaten. Bakıldığını, incelendiğini, fisıldanıldığını algılamak;
Leyla'nın daha önce hiç hissetmediği bu farkındalık, tedirgin ediciydi. Aslında, şimdi de hissetmezdi belki,
eğer şu önemli olgu olmasaydı: Leyla Tarık'a âşık olmuştu. Umutsuzca, çılgınca. O yakınlardayken, ne
yapsa kafasma üşüşen rezilce düşüncelere engel olamıyordu. Delikanlının onunkine dolanmış çıplak, sınm
gibi bedeni, örneğin. Geceleri yatağında yatarken, gözünün önünde onu göbeğinden öpen Tarık'ın imgesi
beliriyordu; oğlanın kalçalarının yumuşaklığına, boynunda, göğsünde, sırtında ve daha aşağılarda gezinen
parmaklarının uyandırdığı duygulara şaşıyordu. Onu bu tarzda düşününce, derin bir suçluluk duyuyor, ama